Эмоции - Марина Хлебникова

Утренний вокзал шумел дождем.

Слезы на глазах о нем, о нем.

И задевая вагоном листву,

Я покидаю наш город Москву.

Мокрое стекло нагрев щекой,

Я глотаю соль, теку рекой.

И натирая украдкой висок,

Еду куда-то на юго-восток.

А эмоции сильнее разума

И включаются, когда не ждешь.

Одиночество и недосказанность —

Это всё, что дал нам дождь.

А он такой смешной, смышлен и мил.

Я была верной, а он любил.

Я уезжаю живая едва,

Будь с ним поласковей, город Москва.

Надо как-то жить.

Полететь.

Но как?

Надо прекратить в душе бардак.

Бронзовой пылью парить в синеве.

Да вот только крылья остались в Москве.

Таңертеңгі вокзалда жаңбыр жауып, шу болды.

Ол туралы, ол туралы көз жасы.

Жапырақты вагонмен соғып,

Мен Мәскеуден кетемін.

Ылғал шыны жылытатын бет,

Тұзды жұтамын, өзендей ағып жатырмын.

Ал ғибадатхананы ұрлап,

Мен оңтүстік-шығысқа барамын.

Ал эмоциялар ақылға қарағанда күштірек

Және олар күтпеген кезде қосылады.

Жалғыздық және иннуендация

Жаңбырдың бізге бергені осы ғана.

Және ол өте көңілді, ақылды және тәтті.

Мен адал болдым, ол жақсы көрді.

Мен тірі кетіп бара жатырмын, әрең

Оған мейірімді бол, Мәскеу қаласы.

Біз қандай да бір жолмен өмір сүруіміз керек.

Ұшу.

Бірақ қалай?

Біз жан дүниесіндегі тәртіпсіздікті тоқтатуымыз керек.

Қола шаңмен көкте қалықта.

Иә, Мәскеуде қанаттары ғана қалды.