Psaumes métropolitains - Mani Deïz, Lucio Bukowski

J’ai de l’hiver dans les veines et des idées dans les vers

Tout décimé dans l'éther, rêve d’une cité dans l’Everest

Et décider en effet, je dessinais sans les traits

J’ai lésiné sur les faits, quand j’ai rimé je me tais

L'âme ailleurs en train de commander un café noir sans crème

Lisant des poèmes de François Villon errant sans thème

Tous ont confondu l’homme libre et l’esclave sans chaîne

Dans un monde médiocre, l’art est vu comme un sans gêne

Et ça en jette, des corps parfaits pour esprit vide

Malgré l’anti-cernes, ce début de siècle reste livide

Plus qu’des écrans pour camoufler l’abîme

Quand la vie est triste j’y dessine un beau sourire kabyle

Au fond j’ai toujours aimé ça

J’ai squatté dans les bars, écrivant dans des gares

J’ai jamais traîné tard, des poèmes j’en grattais des tas

J’en rappais des barres tandis que mes gars sortaient les soirs

La chose essentielle est celle que l’on ne dit pas

Chaque espoir est un paradis qu’on ne vit pas

Avance au ralenti vu les chimères qu’on traine

Je meurs de soif auprès de la fontaine

J’irai jamais plus loin que mes foutues idées noires donc je demeure en paix

Dépouillé d’illusion donc je demeure entier

Chaque seconde jusqu'à ce jour fut un miracle

Me dis-je surplombant la vie nocturne de mon pinacle

La création est la seule forme de lutte

Elle apaise mon âme d’ici que l’sort me bute

Sans elle, à coup sûr j’aurais plongé

Etre fier: jamais je n’y aurais songé

Encore quelques raps et puis tchao

Psaumes Métropolitains extirpés de mon chaos

J’ai toujours un carnet pour quand je rate mon bus

Inspire un bout de ville et puis recrache mon blues

Il y a Dieu et des cuisses de femme

Il y a mieux mais des risques de flammes

Peu d’ambition comme un Christ en CDD

Mon havre de paix tient dans ces 30 mètres carré

Тамырымда қыс, өлең жолдарымда ой бар

Барлығы эфирде жойылды, Эвересттегі қаланы армандайды

Шынымен де, мен штрихсыз сурет салдым

Мен фактілерге үңілдім, рифмалағанда үндемедім

Жан басқа жерде кремсіз қара кофеге тапсырыс береді

Франсуа Вильонның өлеңдерін оқу тақырыпсыз қателеседі

Барлығы еркін адам мен шынжырсыз құлды шатастырды

Орташа әлемде өнер ұятсыз болып көрінеді

Және ол үрлейді, бос ойлар үшін тамаша денелер

Жасырғышқа қарамастан, бұл ғасыр тоғысы әлі де жарқын болып қала береді

Тұңғиықты камуфляждау үшін экрандардан да көп

Өмір мұңды кезде мен әдемі Қабылай күлкіні тартамын

Мен оны әрқашан жақсы көретінмін

Мен теміржол вокзалдарында жаздым, барларда отырдым

Ешқашан кеш көрмедім, тырнап тастадым өлеңдер

Жігіттерім түнде далаға шыққанда мен барларда рэп айттым

Ең бастысы - айтылмаған нәрсе

Әрбір үміт - біз өмір сүрмейтін жұмақ

Біз сүйреп апаратын химераларды ескере отырып, баяу жүріңіз

Мен субұрқақтың жанында шөлдеп өлемін

Мен ешқашан қараңғы ойларымның шеңберінен шықпаймын, сондықтан мен тыныштықта демаламын

Иллюзиядан арылдым, сондықтан мен бүтін болып қала беремін

Осы уақытқа дейін әрбір секунд ғажайып болды

Мен өзімнің шыңымнан түнгі өмірді тамашалаймын

Шығармашылық – күрестің жалғыз түрі

Ол менің жанымды тыныштандырады, бұл тағдыр мені сүріндіреді

Ол болмаса, мен суға бататын едім

Мақтаныш үшін: Мен бұл туралы ешқашан ойламаған едім

Тағы бірнеше рэп, сосын хао

Митрополиттік Псалмдар менің хаосымнан алынды

Автобусты сағынған кезде менде әрқашан дәптер болады

Қаланың бір бөлігінде дем ал, содан кейін менің блюзімді түкір

Құдай мен әйелдің жамбасы бар

Жақсырақ, бірақ жалын қаупі бар

CDD-дегі Мәсіх сияқты кішкентай амбиция

Менің тыныштық мекенім осы 30 шаршы метрге сыйды