La mémoire et la mer - Léo Ferré

La marée, je l’ai dans le cœur qui me remonte comme un signe

Je meurs de ma petite sœur, de mon enfance et de mon cygne

Un bateau, ça dépend comment on l’arrime au port de justesse

Il pleure de mon firmament des années lumières et j’en laisse

Je suis le fantôme jersey, celui qui vient les soirs de frime

Te lancer la brume en baiser et te ramasser dans ses rimes

Comme le trémail de juillet où luisait le loup solitaire

Celui que je voyais briller aux doigts de sable de la terre

Rappelle-toi ce chien de mer que nous libérions sur parole

Et qui gueule dans le désert des goémons de nécropole

Je suis sûr que la vie est là, avec ses poumons de flanelle

Quand il pleure de ces temps-là, le froid tout gris qui nous appelle

Je me souviens des soirs là-bas et des sprints gagnés sur l'écume

Cette bave des chevaux ras, au raz des rocs qui se consument

Ô l’ange des plaisirs perdus, ô rumeurs d’une autre habitude

Mes désirs, dès lors, ne sont plus qu’un chagrin de ma solitude

Et le diable des soirs conquis avec ses pâleurs de rescousse

Et le squale des paradis dans le milieu mouillé de mousse

Reviens fille verte des fjords, reviens violon des violonades

Dans le port fanfarent les cors, pour le retour des camarades

Ô parfum rare des salants, dans le poivre feu des gerçures

Quand j’allais, géométrisant, mon âme au creux de ta blessure

Dans le désordre de ton cul, poissé dans des draps d’aube fine

Je voyais un vitrail de plus, et toi fille verte, mon spleen

Les coquillages figurant sous les sunlights, cassés, liquides

Jouent de la castagnette tant qu’on dirait l’Espagne livide

Dieux de granits, ayez pitié de leur vocation de parure

Quand le couteau vient s’immiscer dans leur castagnette figure

Et je voyais ce qu’on pressent quand on pressent l’entrevoyure

Entre les persiennes du sang et que les globules figurent

Une mathématique bleue, sur cette mer jamais étale

D’où me remonte peu à peu cette mémoire des étoiles

Cette rumeur qui vient de là, sous l’arc copain où je m’aveugle

Ces mains qui me font du fla-fla, ces mains ruminantes qui meuglent

Cette rumeur me suit longtemps comme un mendiant sous l’anathème

Comme l’ombre qui perd son temps à dessiner mon théorème

Et sous mon maquillage roux s’en vient battre comme une porte

Cette rumeur qui va debout, dans la rue, aux musiques mortes

C’est fini, la mer, c’est fini, sur la plage, le sable bêle

Comme des moutons d’infini… Quand la mer bergère m’appelle.

Толқын, менің жүрегімде белгі сияқты маған көтеріледі

Мен кішкентай сіңілімнен, балалық шағымнан және аққуымнан өлемін

Қайық, оны дәлдік портына қалай байлайтыныңызға байланысты

Ол менің жарық жылдарымнан жылайды, мен кейбірін қалдырамын

Мен жейденің елесімін, тамаша түндерде келетін адаммын

Сізге тұманды сүйіп тастаңыз және сізді оның рифмаларында алыңыз

Жалғыз бөрі жарқыраған шілденің трамвайындай

Мен жердің құмды саусақтарында жарқырап тұрғанын көрдім

Есіңізде болсын, біз шартты түрде босатқан ит балық

Ал шөл далада қорымның балдырлары кім айғайлайды

Мен фланельді өкпелері бар өмірдің бар екеніне сенімдімін

Ол сол кездерді жылағанда, бізді шақыратын барлық сұр суық

Сол жердегі кештер мен спринттер көбікті жеңгені есімде

Бұл қырынған жылқылардың ағылып жатқаны, тау-тастардың жиегінде

Ей, жоғалған ләззат періштесі, о басқа әдет туралы өсек

Сондықтан менің қалауларым жалғыздықтың қайғысы ғана

Ал кештердің шайтаны құтқару бозаруымен жеңді

Ал дымқыл мүктегі жұмақ акуласы

Фьордтардан жасыл қыз, скрипкадан орал

Портта жолдастар қайтып оралу үшін мүйіздер соғып жатыр

О, тұздардың сирек хош иісі, Жарықтардың отты бұрышында

Барсам, геометризациялау, Жараныңның қуысында жаным

Сіздің есектің беспорядок, әдемі таң парақтарда жабысқақ

Тағы бір витражды көрдім, жасыл қыз, көкбауырым

Күн сәулесінің астында жатқан теңіз раковиналары сынған, сұйық

Кастанетта ойнағаныңыз сонша, ол Испанияға ұқсайды

Гранит құдайлары, олардың сән-салтанатына рақым етіңіз

Пышақ олардың фигурасына араласуға келгенде

Мен сенің көзге көрінетін нәрсені көрдім

Қанның соқырлары мен түйіршіктердің пайда болуы арасында

Бұл ешқашан тегіс емес теңізде көк математика

Бұл жұлдыздар туралы естелік маған бірте-бірте қайдан келеді

Мен өзімді соқыр ететін достық доғаның астынан шыққан бұл қауесет

Бұл мені фла-фла жасайтын қолдар, бұл шайнайтын қолдар

Бұл қауесет мені анафемаға ұшыраған қайыршы сияқты ұзаққа созды

Менің теореманы салуға уақытын жоғалтатын көлеңке сияқты

Ал қызыл макияжымның астынан есік қағылады

Көшеде өлі музыкаға дейін көтерілетін бұл қауесет

Бітті, теңіз, бітті, жағада, құм бұлдырады

Шексіздіктің қойларындай... Теңіз шопан шақырғанда.