L'éclair - Léo Ferré

Le travail humain!

c’est l’explosion qui éclaire mon abîme de temps en temps

«Rien n’est vanité;

à la science, et en avant!»

crie l’Ecclésiaste moderne,

c’est-à-dire Tout le monde

Et pourtant les cadavres des méchants et des fainéants tombent sur le cœur des

autres…

Ah!

vite, vite un peu;

là-bas, par delà la nuit, ces récompenses futures,

éternelles… les échappons-nous…

— Qu'y puis-je?

Je connais le travail;

et la science est trop lente.

Que la prière galope et que la lumière gronde… je le vois bien

C’est trop simple, et il fait trop chaud;

on se passera de moi.

J’ai mon devoir,

j’en serai fier à la façon de plusieurs, en le mettant de côté

Ma vie est usée.

Allons!

feignons, fainéantons, ô pitié!

Et nous existerons en

nous amusant, en rêvant amours monstres et univers fantastiques,

en nous plaignant et en nous querellant les apparences du monde, saltimbanque,

mendiant, artiste, bandit, — prêtre!

Sur mon lit d’hôpital, l’odeur de l’encens m’est revenue si puissante;

gardien des aromates sacrés, confesseur, martyr…

Je reconnais là ma sale éducation d’enfance.

Puis quoi… Aller mes vingt ans,

si les autres vont vingt ans…

Non!

non!

à présent je me révolte contre la mort!

Le travail paraît trop léger

à mon orgueil: ma trahison au monde serait un supplice trop court

Au dernier moment, j’attaquerais à droite, à gauche…

Alors, — oh!

— chère pauvre âme, l'éternité serait-elle pas perdue pour nous!

Адам еңбегі!

менің тұңғиығымды анда-санда жарқырататын жарылыс

«Ештеңе бекер емес;

ғылымға, алға!»

- деп айқайлайды қазіргі Екклесиаст,

яғни барлығы

Сонда да зұлымдар мен бос адамдардың мәйіттері олардың жүрегіне түседі

басқалар…

Ах!

тез, тез аздап;

сонда, түннен тыс, болашақ марапаттар,

мәңгілік... олардан құтылайық...

«Мен бұл туралы не істей аламын?»

Мен жұмысты білемін;

және ғылым тым баяу.

Намаз дүбірлеп, нұры төгілсін... Көріп тұрмын

Бұл өте қарапайым және тым ыстық;

менсіз де істейміз.

Менің міндетім бар

Мен мұны көпшілік сияқты мақтан тұтамын, оны былай қойғанда

Менің өмірім тозды.

Барайық!

кейіп алайық, кейіп алайық, өкінішті!

Ал біз бар боламыз

өзімізді қызықтыру, құбыжық махаббат пен фантастикалық ғаламдарды армандау,

Дүниенің сыртқы көріністеріне шағымданып, дауласып, тау жағалауында,

қайыршы, суретші, қарақшы, — діни қызметкер!

Менің аурухана төсегімде хош иісті иіс маған қатты оралды;

қасиетті дәмдеуіштердің қамқоршысы, мойындаушы, шейіт ...

Балалық шақтағы лас тәрбиені осыдан танимын.

Сонда не... Жиырма жасым кетті,

басқалары жиырмаға кетсе...

Жоқ!

Жоқ!

Енді мен өлімге қарсы шықтым!

Жұмыс тым жеңіл болып көрінеді

мақтанышыма: менің дүниеге опасыздық жасауым тым қысқа азап болар еді

Соңғы сәтте оңға, солға... шабуыл жасайтын едім.

Сонымен - о!

— аяулы бейшара, біз үшін мәңгілік жоғалмас па еді!