Росы - Ледоход

В конвойной толпе, звеня кандалами,

Молча бреду на поросший погост.

Видя лишь топь под сырыми ногами,

Топчем прощение утренних рос.

Бесстрастьем повисший туман на ресницах

Ставит красу и косу под венец.

Конвой у болота.

Мы жаждем напиться.

Но росы все шепчут: "кайся, глупец"

"Прости мне все слезы, что капали черным,

Слезы, застывшие лезвием льда.

Пусти мою душу по волнам озерным,

Чтоб загорелась на сердце звезда.

Прости мне печаль, дробившую груди

Любимым в стаканы плеснувшую муть.

Дай мне простить тех, кто осудит."

Росы пропели: "свободен и в путь!"

И вырвала очи мне жгучая воля,

И как разыгралась сладость в крови.

И вот я бегу по бескрайнему полю,

По минному полю, по полю Любви.

А как же иначе в столь резвые годы?

Как же играть, если струны жалеть?

Наверное, я не вашей породы,

Раз не умею в Любви не сгореть,

Воскреснуть и снова с разбегу на плаху.

Воскреснуть и слово с размаху до звезд.

Мой путь - босиком по лезвию верст,

Хоть я меньше боли, но поболее страха.

Целую колючие тернии ночи,

Зная, что будет болеть до утра.

Дарю небесам свой раненный почерк

Из-под святого, живого пера.

Чем хочешь крути под пресыщенным носом,

Я все равно вижу синь вдалеке.

Так каждую зиму в обнимку с морозом,

Я ухожу полежать на реке.

И так до весны - то в мечтах, то в покое,

То вою, то прячусь в безмолвия сон.

И жду, когда росы всю землю покроют,

Чтоб до земли отдать свой поклон.

"Спасибо за слезы, что капали черным,

Спасибо за тяжкий, но святости бой"

Душа растворилась по волнам озерным

И отразилась на небе звездой.

Конвой тобында, бұғаулармен шырылдаған,

Үнсіз мен өскен шіркеу ауласына қарай жүремін.

Ылғал аяқ астындағы батпақты ғана көріп,

Біз таңғы шықтардың кешірімін таптаймыз.

Кірпікке ілінген тұман

Сұлулықты салып, өріп жібереді.

Батпақтағы колонна.

Біз шөлдедік.

Бірақ шықтардың бәрі сыбырлайды: «Тәубе, ақымақ»

«Кешір мені қара тамшылаған көз жасымды,

Көз жасы мұздай қатқан.

Көлдің толқынында менің жаным,

Жүректегі жұлдызды жағу үшін.

Кеудемді езген мұңымды кешір

Көзілдіріктің сүйіктісі шөгінділер.

Соттағандарды кешіруге рұқсат етіңіз».

Шықтар әндеді: «Еркін және жолда!»

Ал жану менің көзімді жұлып алады,

Ал қандағы тәттілік қалай ойнады.

Міне, мен шексіз далада жүгіремін,

Мина алаңы арқылы, Махаббат өрісі арқылы.

Бірақ мұндай шымыр жылдарда басқаша қалай?

Егер сіз ішектерді аясаңыз, қалай ойнауға болады?

Мен сенің тұқымың емеспін деп ойлаймын

Махаббатқа күйбеуді білмегендіктен,

Қайта тірілту және қайтадан кесу блогына жүгіру.

Қайта тірілу және жұлдыздарға тербелген сөз.

Менің жолым мильдердің шетінде жалаңаяқ,

Мен аз ауырсам да, қорқыныштан көп.

Түннің тікенектерін сүйемін,

Таң атқанша ауыратынын біліп.

Жаралы қолжазбамды жұмаққа беремін

Қасиетті, тірі қалам астынан.

Қаныққан мұрынның астына нені бұрғың келсе де,

Мен әлі күнге дейін алыстан көк түсті көремін.

Сондықтан әр қыс аяз құшағында,

Мен өзенге жатайын деп жатырмын.

Көктемге дейін - кейде түсінде, кейде тыныштықта,

Енді айқайлаймын, енді арман үнсіздігіне тығыламын.

Мен шықтың бүкіл жерді жауып кетуін күтемін,

Жерге тағзым ету.

«Қара тамшылаған көз жасыңа рахмет,

Қиын, бірақ қасиетті шайқас үшін рахмет»

Көлдің толқынында еріген жан

Аспанда жұлдыз болып шағылысқан.