Я бреду по бездорожью - Константин Никольский

Я бреду по бездорожью, мысли рвутся как в бреду,

Каждый шаг неосторожный мне из радости в беду,

Будто в плен, или на волю должен долю выбрать я,

Чьей судьбы, любви и боли мне откроются края.

Время тянется на встречу, хочет вновь сыграть в игру,

Увлекая мир беспечный в новый путь, как в новый круг,

Кто-то манит песней смутной, как в былые дни — точь-в-точь,

Яркий мир огней беспутных, то-ли в утро, то-ли в ночь.

Жизнь любую рифму ловит нестареющим пером,

И колдуют в полуслове правда с ложью, зло с добром,

Вечно душу мне тревожат тайны скомканных страниц,

Бездорожье, бездорожье… Без исхода, без границ.

Кто отступит, кто решится, день придет, прольется в свет —

Кто был прав, а кто ошибся, кто прозрел, а кто ослеп…

На крутом и скользком склоне впереди лежащих лет

Вдруг споткнусь на полуслове, упаду или нет,

И неведомые дали снова празднуют печаль,

И в конце, как и в начале: Здравствуй радость и прощай!

Мен жолсызда жүрмін, ойлар сандырақтағандай жыртылады,

Қуаныштан қиыншылыққа дейін маған әр бейқам қадам,

Тұтқында болғандай немесе қалауым бойынша мен үлесті таңдауым керек,

Кімнің тағдыры, махаббаты мен азабы мен үшін шеттерін ашады.

Кездесуге уақыт созылады, ойынды қайта ойнағысы келеді,

Бейқам дүниені жаңа жолға, жаңа шеңберге сүйреп,

Біреу көмескі әнмен шақырады, бұрынғы кездегідей – дәл солай,

Таңертең де, түнде де сөнген жарықтардың жарқын әлемі.

Өмір кез келген ырғақты қартаймайтын қаламмен ұстайды,

Олар жарты сөзбен шындықты өтірікпен, жамандықты жақсылықпен,

Мыжылған парақтардың сырлары мәңгілік жанымды алаңдатады,

Жолсыз, жолсыз... Нәтижесіз, шекарасыз.

Кім шегінеді, кім батыл болады, күн келеді, нұрға бөленеді -

Кімдікі дұрыс, кімдікі бұрыс, кімнің көзі көрді, кім соқыр болды...

Алдағы жылдардың тік те, тайғақ кешуінде

Кенеттен мен сөйлемнің ортасында сүрінемін, құлаймын ба, жоқпын,

Белгісіз қашықтық тағы да қайғыны тойлайды,

Ал соңында, басындағыдай: Сәлем қуаныш пен қош бол!