Воскресенье - Константин Никольский

Ветер случайных удач на перепутье затих,

Думал я, что навсегда смолк мой ликующий стих.

Вечным казалось мгновенье, что повисло в слепой пустоте,

И ожиданье-терпенье, словно вечерняя тень протянулось к далекой черте.

Снова отчаянье мне в душу глядит

И предвещает, что тысячи бед ждут меня впереди,

Но пробуждаясь от этого сна,

Тянется сердце к новой мечте, словно солнце сверкает она.

Стоит ли сдерживать пыл, если знаешь, что цель далеко,

И есть ли граница судьбы за которой меня ждет покой?

Можно не верить в успех, если ветер удачи затих,

Но продолжает свой бег мой ликующий стих, мой ликующий стих.

И если надежду сгложут сомненья,

И снова закроет собою весь мир неизвестность одна.

Все ж неизбежно мое воскресенье,

Тянется сердце к новой мечте, словно солнце сверкает она.

Жол қиылысында сәттілік желі басылды,

Қуанышқа толы өлеңім мәңгілікке тоқтады деп ойладым.

Соқыр қуыста ілінген сәт мәңгілік болып көрінді,

Ал күту шыдамдылығы, кешкі көлеңкедей, алыс сапқа созылды.

Қайтадан үмітсіздік жаныма қарайды

Алда мені мыңдаған қиындықтар күтіп тұрғанын білдіреді,

Бірақ бұл арманнан оянғанда,

Жүрек жаңа арманға қол созады, Күн сәулесі түскендей.

Жалынды ұстау керек пе, мақсат алыс екенін білсең,

Ал мені тыныштық күтіп тұрған тағдырдың шегі бар ма?

Сәттілік жел басылса, табысқа сене алмайсың,

Бірақ шаттанған өлеңім өз жүгірісін жалғастырады, менің шаттанған өлеңім.

Үмітті күмән жұтса,

Және тағы да бүкіл әлемді белгісіз жалғыз жауып тастайды.

Әлі де еріксіз менің жексенбім

Жүрек жаңа арманға қол созады, Күн сәулесі түскендей.