Прошедший день - Константин Никольский

Прошедший день затих и опустел,

Готовясь к плену молчаливой ночи,

Он гаснет эхом недопетых строчек

Вечерних песен между темных стен.

Он начинался, чтоб зажечь сердца

Своим сияньем вдохновенно зыбким,

И мир встречал его открытою улыбкой

К восходу солнца обращенного лица.

Сквозь облака, летя с небес к земле,

Свою судьбу ее судьбе вверяя,

То находя, то что-то вдруг теряя,

Он прорывался в предрассветной мгле.

Он жил и пел бездумно и всерьез,

Перемежая холод с пылким зноем,

Святую осень с грешною весною,

Смешное небо с небом, полным слез.

Но видя, что года берут права,

Стал одного бояться — ночи темной —

И в сумерках сомнений неуемных

Закатных песен высветил слова.

Прошедший день — вечерняя пора,

Но тот закат мне сердце не тревожит —

Не ночь конец тревогам всем положит,

А света непрерывная игра.

Стою в раздумье над прошедшим днем,

Как в ожиданье радости неспетой,

Как будто луч грядущего рассвета

Меня коснулся ласковым огнем

Өткен күн тыныш және бос болды,

Тыныш түннің тұтқынына дайындалып,

Аяқталмаған жолдардың жаңғырығымен өшеді

Қараңғы қабырғалар арасындағы кешкі әндер.

Ол жүректерге от сала бастады

Тұрақты емес шабыт алған жарқырауымен,

Ал әлем оны ашық күлімсіреп қарсы алды

Күннің шығуына бет бұрылды.

Бұлттар арқылы көктен жерге ұшып,

Тағдырыңды оның тағдырына сеніп,

Енді бірдеңені тауып, содан кейін кенеттен жоғалтып,

Ол таң алдындағы қараңғылықты бұзып өтті.

Ол ойланбай, байыпты өмір сүріп, ән айтты.

Қатты ыстықпен салқын алмасып,

Күнәһар көктеммен қасиетті күз,

Көз жасына толы аспанмен күлкілі аспан.

Бірақ жылдар құқық алатынын көріп,

Бір нәрседен қорықтым - қараңғы түннен -

Ал таусылмайтын күдіктің ымыртында

Күннің батуы әндері сөздерді ерекше атап өтті.

Өткен күн кешкі уақыт,

Бірақ бұл күннің батуы менің жүрегімді алаңдатпайды -

Түн бәрінің уайымын тоқтатпайды,

Ал дүние үздіксіз ойын.

Өткен күнді ойда қалдым,

Ессіз қуаныш күткендей,

Келе жатқан таңның нұры секілді

Маған нәзік от әсер етті