Мой друг художник и поэт - Константин Никольский

Мой друг художник и поэт в дождливый вечер на стекле

Мою любовь нарисовал, открыв мне чудо на земле

Сидел я, молча у окна и наслаждался тишиной

Моя любовь с тех пор всегда была со мной

И время как вода текло

И было мне всегда тепло

Когда в дождливый вечер

Я, смотрел в оконное стекло

Но год за годом я встречал

В глазах любви моей печаль

Дождливой скуки тусклый свет

И вот любовь сменила цвет

Моя любовь сменила цвет, угас чудесный яркий день

Мою любовь ночная укрывает тень

Веселых красок болтовня, игра волшебного огня

Моя любовь уже не радует меня

Поблекли нежные тона

Исчезла высь и глубина

И четких линий больше нет

Вот безразличия портрет

Глаза в глаза любовь глядит

А я не весел, не сердит

Бесцветных снов покой земной

Молчаньем делится со мной

И вдохновенное лицо утратит добрые черты

Моя любовь умрет во мне в конце концов

И капли грустного дождя струиться будут по стеклу

Моя любовь не слышно плачет уходя

И радугу прошедших дней

Застелет пыль грядущих лет

И так же потеряют цвет

Воспоминания о ней

Рисунок тает на стекле

Его спасти надежды нет

Но как же мне раскрасить вновь

В цвет радости мою любовь

А может быть разбить окно

И окунуться в мир иной

Где солнечный рисуя свет

Живет художник и поэт...

Менің досым әйнек үстіндегі жаңбырлы кештегі суретші және ақын

Ол менің махаббатымды бояп, маған жердегі кереметті ашты

Терезеде үнсіз отырып, тыныштықтан ләззат алдым

Менің махаббатым содан бері әрқашан менімен бірге.

Ал уақыт судай ағып жатты

Ал мен әрқашан жылы болдым

Жаңбырлы кеште

Мен терезенің әйнегінен қарадым

Бірақ мен жылдан жылға кездестім

Махаббатымның көзінде мұң

Жаңбырлы зерігу күңгірт жарық

Ал енді махаббат түсі өзгерді

Махаббатымның түсі өзгерді, ғажайып жарқын күн сөнді

Түндегі махаббатымды көлеңке жауып тұр

Көңілді түстер дірілдейді, сиқырлы от ойыны

Менің махаббатым енді маған ұнамайды

Жұмсақ тондар

Биіктігі мен тереңдігі жоғалып кетті

Ал енді анық сызықтар жоқ

Міне, енжарлықтың портреті

Көзге сүйіспеншілікпен қарау

Ал мен қуанбаймын, ашуланбаймын

Түссіз армандар жердегі тыныштық

Менімен үнсіздік бөліседі

Ал шабыт алған бет жақсы қасиеттерін жоғалтады

Менің махаббатым ақыры менде өледі

Әйнекке мұңды жаңбырдың тамшылары төгіледі

Менің махаббатымның жылағаны естілмейді

Ал кемпірқосақ күндер өтті

Алдағы жылдардың шаңын басады

Сондай-ақ түс жоғалтады

Ол туралы естеліктер

Сызба әйнекте ериді

Оны құтқаруға үміт жоқ

Бірақ мен қайтадан қалай сурет сала аламын

Қуаныш түсінде менің махаббатым

Терезені сындыратын шығар

Және басқа әлемге сүңгіңіз

Күн сәулесінің шамы қайда

Суретші мен ақын өмір сүреді...