Растаяла дымка сквозная - Константин Никольский

Растаяла дымка сквозная,

След облака в небе пустом,

Ничто не вернется, я знаю,

Но плачу совсем не о том.

Гнетет мою душу иное,

А если чего-то и жаль —

Виной облака надо мною, —

Следы в нелюдимую даль.

Они чем-то схожи с печалью,

И сходство печалит меня —

И смутной тоске я вручаю

Кипучие горести дня.

Но то, что гнетет нарастая,

И плачет всему вопреки,

Живет выше облачной стаи,

Почти за пределом тоски.

Я даже не знаю, дано ли

Душе разгадать эту суть,

И силюсь поверхностью боли

Ее глубину обмануть.

Не будет назад мне возврата,

Не станет за мною следа,

И все же спешу я куда-то,

Не зная зачем и куда.

Опять не дождавшись ответа,

Не в силах порвать эту связь,

Вослед за смеющимся ветром

Я сам улетаю, смеясь.

Тұман ериді,

Бос аспандағы бұлттың ізі,

Ештеңе қайтып келмейді, білемін

Бірақ мен бұл үшін мүлдем жыламаймын.

Басқа жанды қысады,

Егер бірдеңе өкінішті болса -

Менің үстімдегі бұлттардың кінәсі, -

Қолайсыз қашықтықтағы іздер.

Олар қайғыға ұқсайды,

Ал ұқсастық мені қынжылтады -

Ал қолым бұлдыр сағыныш

Күннің қайнаған қайғысы.

Бірақ өсуге не кедергі,

Және ештеңеге қарамастан жылайды

Бұлттардың үстінде өмір сүреді

Меланхолиядан дерлік.

Берілгенін де білмеймін

Осы мәнді ашу үшін жан,

Ал мен ауырсынудың бетінде жатырмын

Оның тереңдігін алдау.

Маған қайтып оралмас,

Менен із қалмайды,

Сонда да бір жерге асығамын,

Неге және қайда екенін білмей.

Тағы да жауап күтпестен,

Бұл байланысты үзу мүмкін емес,

Күлкі желдің артынан

Мен өзім күліп ұшып кетемін.