Облако - Константин Никольский

Куда влечет меня слепое счастье

Среди друзей, знакомых и подруг?

Я как то облако, что ветер рвет на части,

Не дав ему дождем пролиться вдруг.

И выбирать, какая доля слаще,

Мне недосуг ни сердцем ни умом.

Смеясь в душе над участью своей пропащей,

Я только жду, когда же грянет гром.

Пусть стороной летят сухие ветры,

Я пред землей, как в неоплаченном долгу...

Мне только нужно чтоб совпали все приметы,

Жить в небесах я больше не могу.

Мне надоело ожиданье злое,

Пусть грянет гром в натянутую тишь.

Средь бела дня, в разгар полуденного зноя,

Я буду бить в железо гулких крыш.

И нить за нитью, ткань дождя сплетая,

Раскатом гроз рожденная вода

Напоит землю, а сама растает,

И не оставит в небе ни следа.

Куда влечет меня слепое счастье

Среди друзей, знакомых и подруг?

Я как то облако, что ветер рвет на части,

Не дав ему дождем пролиться вдруг.

Я как то облако, что ветер рвет на части,

Не дав ему дождем пролиться вдруг.

Соқыр бақыт мені қайда апарады

Достар, таныстар және қыздар арасында?

Жел жарып жіберетін бұлт сияқтымын,

Кенеттен жаңбыр жауып кетпесін.

Және қай үлес тәттірек екенін таңдаңыз

Жүрекке де, ақылға да уақытым жоқ.

Жоғалған тағдырыма жаным күліп,

Мен жай ғана найзағайдың соғуын күтіп отырмын.

Құрғақ желдер ұшып өтсін

Мен өтелмеген қарыз сияқты жердің алдындамын ...

Мен барлық белгілерді сәйкестендіруім керек,

Мен енді аспанда өмір сүре алмаймын.

Жамандық күтуден шаршадым,

Күн күркіреуі шиеленісті тыныштыққа соқсын.

Тапа күндіз, күндізгі аптап ыстықта,

Жаңғырған төбелердің темірін соғамын.

Жіп артынан жіп, жаңбыр матасын тоқып,

Найзағайлар су туады

Жерді суарсаң, ол ериді,

Және аспанда із қалдырмаңыз.

Соқыр бақыт мені қайда апарады

Достар, таныстар және қыздар арасында?

Жел жарып жіберетін бұлт сияқтымын,

Кенеттен жаңбыр жауып кетпесін.

Жел жарып жіберетін бұлт сияқтымын,

Кенеттен жаңбыр жауып кетпесін.