Письмо из Трансильвании - КняZz

Прости, Луиза, но в письме я вынужден сказать,

Что не судьба отныне мне таким, как прежде, стать.

В чужом краю запретных врат не избежал, и вот,

Теперь мне нет пути назад — и нет пути вперёд.

Чувствую, как ты дышишь, примчаться готов,

Но ты не услышишь за дверью шагов.

За дверью шагов.

Полна румынская земля зловещих тёмных тайн.

Ведут охоту на меня все жители окраин.

Когда я принял этот дар, за пять минувших лет

Я столько боли испытал, что страха больше нет.

Чувствую, как ты дышишь, примчаться готов,

Но ты не услышишь за дверью шагов.

За дверью шагов.

В холодных стенах замка тьмы я облик изменил,

Теперь энергию взаймы беру у древних сил.

Поскольку я к тебе привык, хочу забрать с собой.

Читаешь ты, а в этот миг я за твоей спиной.

Чувствую, как ты дышишь, застыв при луне, шагов ты не слышишь,

Мгновения мне хватит вполне.

Кешіріңіз, Луиза, бірақ хатта мен мынаны айтуым керек:

Бұдан былай бұрынғыдай болу менің тағдырым емес.

Бөтен елде тыйым салынған қақпалар қашып кетпеді, міне,

Енді менде артқа да, алға да жол жоқ.

Мен сенің қалай дем алатыныңды сеземін, асығуға дайынмын,

Бірақ есіктің сыртында аяқ дыбысы естілмейді.

Есіктің артындағы қадамдар.

Румыния жері қорқынышты қараңғы құпияларға толы.

Шеттегі тұрғындардың бәрі мені аңдып жүр.

Мен бұл сыйлықты қабылдаған кезде, соңғы бес жылда

Мен көп азапты бастан өткердім, енді қорқыныш жоқ.

Мен сенің қалай дем алатыныңды сеземін, асығуға дайынмын,

Бірақ есіктің сыртында аяқ дыбысы естілмейді.

Есіктің артындағы қадамдар.

Қараңғылық қамалының суық қабырғаларында мен түрімді өзгерттім,

Енді мен энергияны ежелгі күштерден аламын.

Мен саған үйренгендіктен сені өзіммен бірге алып кеткім келеді.

Сіз оқып жатырсыз, ал осы сәтте мен сіздің артыңыздамын.

Мен сенің қалай дем алатыныңды сеземін, ай сәулесінде қатып, қадамдарды естімейсің,

Маған бір сәт жеткілікті.