L'amour Du Mal - Jeanne Mas

«Souvent, pour s’amuser, les hommes d'équipage

Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers

Qui suivent, indolents compagnons de voyage

Le navire glissant sur les gouffres amers.

À peine les ont-ils déposés sur les planches

Que ces rois de l’azur, maladroits et honteux

Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches

Comme des avirons traîner à côté d’eux."

Toutes ces laves sur des rochers noirs

C’est la terre qui gronde de désespoir.

Toutes ces vagues pleurent dans le brouillard

Le crépuscule de toute une vie

Mal, toutes ces fleurs ont mal

Elles sombrent dans l’ombre irréparable

Volatiles dans leurs cris fragiles

Fuient l’avenir qui se déchire, inondé de bruit.

L’amour du mal flotte dans l’histoire.

Pourquoi ces albatros qui se meurent?

Héros sans armes, dans nos batailles

Tandis que la mer crache de douleur, de rage.

L’amour du mal, j’en veux pas

Joue dans les bals, dans le froid de nos erreurs.

Comme une fièvre, la folie s’interne

Capricieuse et maîtresse de tant de haine.

Les poètes, loin de leur planète, rêvent de pudeur

Douces couleurs de nos yeux rieurs.

«Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule !

Lui, naguère si beau, qu’il est comique et laid !

L’un agace son bec avec un brûle-gueule

L’autre mime, en boitant, l’infirme qui volait.»

«Көбінесе экипаж мүшелері көңіл көтеру үшін

Альбатростарды, теңіздегі кең құстарды алыңыз

Артынан ілескен, енжар ​​саяхатшылар

Ащы шұңқырлардың үстімен сырғанап бара жатқан кеме.

Оларды тақталарға әрең қойды

Бұл көгілдір патшалар, ебедейсіз және ұятсыз

Өкінішпен үлкен ақ қанаттарын қалдырыңыз

Қасында сүйреп келе жатқан ескектер сияқты».

Мұның бәрі қара тастарда лава

Үмітсіз дүбірлеткен жер.

Бұл толқындардың бәрі тұманда жылап жатыр

Өмірдің ымыртында

Ауыр, бұл гүлдердің бәрі ауырады

Олар орны толмас көлеңкеге батады

Олардың нәзік айқайларында ұшпа

Жыртылған болашақтан қашыңыз, шуға толы.

Әңгімеде зұлымдықтың махаббаты қалқып тұрады.

Неліктен бұл альбатростар өледі?

Қарусыз батырлар, біздің шайқастарда

Теңіз қайғыдан, ашудан түкіргендей.

Жаман махаббат, мен оны қаламаймын

Доптарда, қателіктеріміздің салқынында ойнаңыз.

Қызба сияқты, ақылсыздықты ұстайды

Күлкілі және өшпенділіктің иесі.

Өз ғаламшарынан алыс ақындар қарапайымдылықты армандайды

Күліп тұрған көзіміздің тәтті түстері.

«Мынау қанатты саяхатшы, қандай ебедейсіз және иірімсіз!

Ол бір кездері әдемі болғаны сонша, күлкілі және ұсқынсыз!

Біреуі тұмсығын ауыз оттығымен мазалайды

Басқалары ұшқан шалды еліктейді, ақсайды».