Les désespérés - Jacques Brel

Ils se tiennent par la main

Et marchent en silence

Dans ces villes éteintes

Que le crachin balance

Le sol que leur pas

Pas à pas fredonné

Ils marchent en silence

Les désespérés

Ils ont brûlés leurs ailes

Ils ont perdu leurs branches

Tellement naufragés

Que la mort paraît blanche

Ils reviennent d’amour

Ils se sont réveillés

Ils marchent en silence

Les désespérés

Et je sais leur chemin

Pour l’avoir cheminé

Déjà plus de cent fois

Cent fois plus qu'à moitié

Moins vieux ou plus meurtris

Ils vont terminer

Partent en silence

Les désespérés

Lente sous le pont

L’eau est douce et profonde

Voici la bonne hôtesse

Voici la fin du monde

Ils pleurent leurs prénoms

Comme de jeunes mariés

Ils fondent en silence

Les désespérés

Que se lève celui

Qui leur lance la pierre

Ils ne sait de l’amour

Que le verbe s’aimer

Sur le pont il n’est plus rien

Qu’une brume légère

Ça s’oublie en silence

Ceux qui ont espéré

Олар қол ұстасып

Және үнсіз жүріңіз

Бұл өңсіз қалаларда

Жаңбыр жаусын

Олардың қадамының негізі

бірте-бірте гуілдеді

Олар үнсіз жүреді

шарасыз

Олар қанаттарын өртеп жіберді

Олар бұтақтарынан айырылды

сондай апатты

Бұл өлім ақ болып көрінеді

Олар махаббатпен оралады

Олар оянды

Олар үнсіз жүреді

шарасыз

Ал мен олардың жолын білемін

Оны жүріп өткені үшін

Қазірдің өзінде жүзден астам

Жартысынан жүз есе көп

Кішкене немесе көбірек көгерген

Олар аяқталады

Үндемей кетіңіз

шарасыз

Көпірдің астында баяу

Су жұмсақ және терең

Міне, дұрыс үй иесі келеді

Міне, дүниенің ақыры келді

Олар өз есімдерін айтады

Жаңа үйленгендер сияқты

Олар үнсіз ериді

шарасыз

Бір көтерілсін

Оларға тасты кім лақтырады

Олар махаббатты білмейді

Бұл сүю етістігі

Көпірде ештеңе жоқ

Жай ғана жеңіл тұман

Тыныштықта ұмытылады

Үміттенгендер