Un Cri Court Dans La Nuit - IAM, Nuttea

Il est assis au fond du métro, où personne ne regarde

Silence pesant, trois mecs montent, visages menaçants

«Allez, tombe la veste, on est accroc d’elle»

Mais lui supplie, commence à pleurer, son père lui a offert à Noël

Elle change de main, il a beau dire que ses parents n’ont pas un sou

Au fond, tout le monde s’en fout, les trois types, les gens autour

Gratuitement, la lame est soudaine

L’Opinel pénètre, 10 centimètres dans l’abdomen

Ça fait déjà un an, il aurait 16 ans

Son père ne s’en est jamais vraiment remis

Lorsqu’il entre dans sa chambre, rien n’a changé

Les jouets, les livres, cependant les murs sont tristes

Pourquoi vivre si tuer c’est facile?

On veut tourner le couteau

Quand tout s'écroule d’un coup au fond d’un métro, il gît là

Les flics enquêtent, bouffent des sandwiches, même sourient

Racontent leur vie, ils parlent même pas de lui

Il a du mal à s’imaginer, jadis son enfant innocent

En une seconde, pour 400 francs, mourant dans une flaque de sang

Une flaque de pleurs, une vague de peur, la bague du bonheur

Fruit de l’amour, fauché par le tranchant d’une dague de malheur

C'était pas l’heure de partir, il ne lui avait pas tout dit

Tant pis, ce sera au Paradis

Et des remords la racine, s'élève un arbre

Et de l’arbre pousse des fleurs délicates qui viennent caresser le marbre

Encore une tombe à fleurir

Un ange part dans un dernier soupir

Un fait divers dans une ruelle

Un cri court, personne n’entend l’appel

Rue sombre, éclairée aux néons, deux heures déjà

Qu’elle fait les cents pas et dans le sac toujours pas un rond

Trottoirs glauques, bars sales, bagarres d’ivrognes

Les talons frappent le goudron, au feu rouge un mec klaxonne

Elle en a marre de ces tarés qui passent, repassent, la condamnent

Blessent son âme et dix mètres plus loin se marrent

Ça marche pas bien aujourd’hui, les mecs n’ont pas envie

À cause de la pluie ou la vie, le sexe perd face au souci

Un manteau, un parapluie, l’enfer en costume gris

Se rapproche, son regard fuit, elle dit son prix, c’est parti

S’ouvre la porte, couloir vers le purgatoire, pour elle l’histoire

Tourne tel un train fantôme de foire, de sa rue au glissement des bas noirs

Miroir, dis-lui qui est la plus belle

Ne la laisse pas croire seule le soir, que les fées se foutent d’elle

Belle au bois dormant sur un matelas sans ressort

Ancrée à son sort comme un bateau usé, jamais ne sort du port

Blanche-Neige a croqué le fruit amer sans amertume

Pour eux, elle n’est qu’un pute, pour son fils elle reste une mère

Une peau d'âne princesse le jour esclave la nuit

Mais les escarpins sont maudits, ils ramènent Cendrillon vers son taudis

Les murs témoins de l'étreinte plus brève que tendre

Capturent son regard rêveur, seul remède contre la démence

Sorti par la fenêtre un cri sans bruit hante les rues sans vie

Sorti par la fenêtre un cri court dans la nuit

Encore une tombe à fleurir

Un ange part dans un dernier soupir

Un fait divers dans une ruelle

Un cri court, personne n’entends l’appel

Ол ешкім қарамайтын метроның артқы жағында отыр

Қатты үнсіздік, үш жігіт жоғарыға көтеріліп, қорқынышты жүздер

«Жүр, күртешені таста, біз оған тәуелдіміз»

Бірақ ол жалынады, жылай бастайды, әкесі оны Рождествоға берді

Қолын ауыстырады, ата-анасында бір тиын жоқ деп айта алады

Негізінде, үш жігіт, айналадағы адамдар ешкімді ойламайды

Бос, пышақ кенеттен

Опинель іш қуысына 10 сантиметрге енеді

Бір жыл болды, ол 16-ға толар еді

Әкесі оны ешқашан жеңе алмады

Бөлмесіне кірсе ештеңе өзгерген жоқ

Ойыншықтар, кітаптар, бірақ қабырғалар қайғылы

Өлтіру оңай болса, неге өмір сүру керек?

Біз пышақты бұрғымыз келеді

Метроның түбінде кенеттен бәрі құлағанда, ол сол жерде жатыр

Тәртіп сақшылары тергейді, сэндвич жейді, тіпті күледі

Олардың өмірін айтыңыз, олар ол туралы тіпті айтпайды

Ол бір кездері өзінің бейкүнә баласын елестету қиынға соғады

Бір секундта 400 франк үшін қанға батып өледі

Көз жасы шалшық, қорқыныш толқыны, бақыт сақинасы

Қасірет қанжарының ұшынан өлген махаббат жемісі

Кететін уақыт болмады, ол оған бәрін айтқан жоқ

Өкініштісі, Жәннатта болады

Ал түбірге өкінсе, ағаш өседі

Ал ағаштан мәрмәрді сипалайтын нәзік гүлдер өседі

Гүлденетін тағы бір қабір

Періште соңғы демімен кетеді

Аллеядағы жаңалық

Қысқа айқай, қоңырауды ешкім естімейді

Қараңғы, неон жарықтандырылған көше, қазірдің өзінде сағат екі

Ол адымдап, сөмкеде әлі шеңбер емес

Саңырауқұлақ тротуарлар, лас темір торлар, мас төбелес

Өкше асфальтқа соқты, қызыл шамда жігіт сигнал берді

Ол келіп-кетіп жатқан бұл ақымақтардан ауырды, оны айыптаңыз

Жанын жаралап, он метр жерде күлді

Бүгін жақсы болмай тұр, жігіттер қаламайды

Жаңбырдың немесе өмірдің салдарынан жыныстық қатынас алаңдаушылықты жоғалтады

Пальто, қолшатыр, сұр костюмдегі тозақ

Жақын келеді, көзі қашады, бағасын айтады, кеттік

Оның тарихы үшін тазарту бөлмесінің есігін, дәлізін ашады

Жәрмеңке алаңындағы елес пойыз сияқты айналады, оның көшесінен қара шұлықтың сырғанағына дейін

Айна, оған кім ең әдемі екенін айт

Түнде оны жалғыз ойлама, перілер оны мазақ етеді деп

Көктемсіз матраста ұйықтап жатқан ару

Тағдырына тозған кемедей бекінген, ешқашан порттан шықпайды

Ақшақар ащы жемісті ащысыз тістеп алды

Олар үшін ол тек жезөкше, ұлы үшін ана болып қалады

Күндіз түнде есек терісінің ханшайымы

Бірақ сорғылар қарғысқа ұшырады, олар Золушканы үйіне қайтарады

Нәзіктен гөрі қысқаша куәгер қабырғалары құшақтайды

Оның арманшыл көзқарасын түсіріңіз, бұл ақылсыздықтың жалғыз емі

Терезеден дыбыссыз айғай жансыз көшелерді қуып жібереді

Терезеден түнге қарай жылап шықты

Гүлденетін тағы бір қабір

Періште соңғы демімен кетеді

Аллеядағы жаңалық

Қысқа айқай, қоңырауды ешкім естімейді