C'est Donc Ça Nos Vies - IAM

L'étoile rouge devant ma face, un diplôme d’honneur pour elle,

Rien pour moi, mon honneur s’efface peu à peu.

Chez nous les coeurs se glacent très tôt, la peur se tasse.

Pour un rien les frères se fracassent,

Les patates volent, les mauvais coups s’enchaînent.

Comme cette chienne de vie habitués au vacarme, pour éviter les larmes,

Dans les poches les gosses y glissent des lames.

Pas facile de vivre avec des drames.

Micro en main, j’envoie ma came, nos soucis sur ton phonogramme.

Régénère la flamme des vrais poètes de rue, ne sois pas détendu,

L’atmosphère est tendue ou sur les cordes à linge, ton corps va jouer le pendu.

J’ai conçu ce texte, façon obus.

Mes rimes claquent les baffles

Comme les schtafs d’ashnoush qui jouent les barraques.

Les pieds dans les flaques de pisse, mon quartier craque.

Dans les blocks, les appareils nous braquent.

Flash, sors les gloques, l’histoire finit sur des menottes.

C’est donc ça nos vies, maudit, mon peuple survit.

La vie des êtres chers, Lucifer les mets au bas prix.

J'écris, je prie pour fuir les soucis,

comme les petits frères fuient devant des képis.

L’esprit embrasé s'éteint seulement avec du liquide.

Freeman je suis, loin d'être passif, je vis.

Alors quoi, c’est donc ça nos vies, à quoi ça rime?

Putain, dire que l’affection était une famille.

20 ans déjà, on boit la 16 et les sachets de Smecta.

La clique fout le souk avec des plaques de zetla.

Ville côté cour, France côté merde.

Epie les couleurs du tableau, son cadre.

C’est donc ça nos vies?

J’apprends à perdre mec, chaque jour même merde.

Les faces au photocop, les ganaches de salopes.

Salut petit pote ça boume dans leur caisse.

Les flics zooment, on fume la sess, yex,

Et ça perd l’occasion de fermer la foum.

La fraîche te coupe la raison.

Les sens sautent sec et sous la pression.

Tu finis par estanquer tes potes.

Alors il t’attendent en bas pour te péter.

Au premier pas dans le couloir, chouf, derrière danger.

Tchack, tchack, c’est le Samu.

Dans le bloc opératoire, on t’annonce que tu ne marcheras plus.

Sous le porche, le tox est à l’heure.

Groupés dans la pénombre tes ex-frères pouffent sur ton malheur.

Dans cette histoire, qui récolte et qui sème,

S’ils ne peuvent t’avoir ils auront ceux que tu aimes.

Il y a un paxon d’impasses dans la place,

Du gaz dans les poches, la nasse.

Cache, cache avec les schmitts, se jeter dans le H.H.

La haine, elle, augmente.

Et nous aussi on bute un colleur d’affiche pour l’exemple, ça détend ouais!

On s’arme, on cache les pushkas, les crans,

on crève les cons pour crever l'écran.

Après la soif de Vendetta, flash, nous aveugle.

On tue les gens de notre condition, transition d’une enfance de merde à

Cette vie d’adulte pourrie pour quiconque ici, c’est donc ça nos vies?

20 ans déjà, on boit la 16 et les sachets de Smecta.

La clique fout le souk avec des plaques de zetla.

Ville côté cour, France côté merde.

Epie les couleurs du tableau, son cadre.

C’est donc ça nos vies?

Tic, tac, compte à rebours entamé, guerre de tranchées.

Verdun du XXème siècle, combien s’en sont tirés?

Des sacs de cyclos, des chaînes, les briser pas facile.

Enraciné dans le coral, le troupeau mène une vie difficile.

Sans âme, la cour n’a plus d’arbres.

Le béton pousse aussi vite que le marbre.

Dégueulassé on sort les armes ou bien on baisse les bras,

On retrousse les manches, la machine s’enclenche.

Le temps passe, maqué par l’ange, déjà tu fais la manche.

Trancher dans le vif, seule issue sacrifiée.

Les jeunes saccagent, s’affrontent, subissent les CRS,

Langage des laissés pour compte.

Les oubliés, détonateurs armés, trois, deux, un.

Parti terminé, vient la nuit, puis une autre journée.

Invisible, personne nous voit, rien nous empêche de magouiller.

Impalpable, à croire qu’une matraque c’est abstrait.

Pourtant aucun colleur d’affiche s’est fait buter

Et Dieu sait que verser de l’eau sur une pierre gravée, ça la fait pas pousser.

La soif de vie rend fous les minos, fini les mano à mano.

Sous les préaux maintenant c’est pruneau dans le cerveau.

Le manque d’argent pèse, les mecs deviennent avides.

Les potes s’arnaquent ou se braquent, dès que le jour se débine.

Les murs finissent par craquer, les jeunes finissent au parquet,

Les dealers ont craqué, le crack fait son entrée.

Les frères se foutent des frères, c’est tout pour le profit.

Finir ainsi, c’est donc ça nos vies?

20 ans déjà, on boit la 16 et les sachets de Smecta.

La clique fout le souk avec des plaques de zetla.

Ville côté cour, France côté merde.

Epie les couleurs du tableau, son cadre.

C’est donc ça nos vies?

Менің алдымда қызыл жұлдыз, оған құрмет грамотасы,

Маған ештеңе жоқ, намысым аз-аздан өшіп барады.

Бізде жүректер өте ерте қатып қалады, қорқыныш басылады.

Ағайындар бекер ұрады,

Картоп ұшады, жаман кадрлар байланыстырылады.

Көз жасын төгуге үйренген өмірдің осы әйел иті сияқты,

Балалар қалталарына пышақтарды салады.

Драмамен өмір сүру оңай емес.

Қолымда микрофон, камерамды жіберемін, сіздің фонограммаңызда біздің уайымдар.

Нағыз көше ақындарының алауын жаңғыртып, жайбарақат жүрме,

Атмосфера шиеленісті немесе киім жіптерде, сіздің денеңіз ілгіш ойнайды.

Мен бұл мәтінді қабық стилінде жасадым.

Менің рифмдерім спикерлерді ұрады

Казармада ойнайтын ашнуштың штафтары сияқты.

Аяқтар шұңқырда, менің көршім жарылып жатыр.

Блоктарда құрылғылар бізді көрсетеді.

Жарқыл, глокаларды шығарыңыз, оқиға қол кісенде аяқталады.

Ендеше бұл біздің өмір, қарғыс атсын, халқым аман болсын.

Жақын адамдардың өмірі, Люцифер оларды төмен бағамен қояды.

Мен жазамын, мен уайым үшін дұға етемін,

Кішкентай ағалар қақпақтардан бұрын қашады.

Жалындаған рух тек сұйықтықпен сөндіріледі.

Фриман Мен пассивті болудан алыспын, мен өмір сүремін.

Ендеше, бұл біздің өміріміз, оның мәні неде?

Қарғыс атқыр, мейірім отбасы болды десем.

20 жылдан бері біз 16 және Smecta пакеттерін ішеміз.

Клик зетла тақталарынан шошып кетті.

Аула жағында қала, боқ жағында Франция.

Кескіндеменің түстеріне, оның жақтауына қараңыз.

Сонда бұл біздің өміріміз бе?

Мен адам жоғалтуды үйреніп жатырмын, күнделікті бірдей боқтық.

Фотокоптық беттер, жалқау ганачтар.

Ей досым, бұл олардың қорабында шулап жатыр.

Полицейлер үлкейтеді, біз темекі шегеміз, иә,

Және ол көбікті жабу мүмкіндігінен айырылады.

Суық сіздің санаңызды бұзады.

Сезімдер құрғақ және қысыммен секіреді.

Сіз достарыңызды қорлайсыз.

Сондықтан олар сізді қуу үшін төменде күтіп отыр.

Дәліздегі бірінші қадамда, хов, қауіп артында.

Чак, Чак, бұл Саму.

Операция бөлмесінде саған енді жүрмейтініңді айтады.

Подъезд астында токс уақытылы.

Қараңғыда топтасып, бұрынғы ағаларыңыз сіздің бақытсыздық туралы күледі.

Бұл әңгімеде кім орады, кім екеді,

Егер олар сені ала алмаса, оларда сенің жақсы көретіндерің болады.

Алаңда тұйық жолдар бар,

Қалталардағы газ, қақпан.

Жасыру, шмиттермен бірге жасыру, H.H.-ге секіру.

Жек көрушілік күшейіп барады.

Сондай-ақ біз постерге тап боламыз, мысалы, бұл босаңсытады, иә!

Біз қаруланамыз, пушкаларды, ойықтарды жасырамыз,

біз экранда өлу үшін ақымақ болып өлеміз.

Вендеттаға шөлдегеннен кейін, жарқылдаңыз, бізді соқыр етіңіз.

Біз өз жағдайымыздағы адамдарды өлтіреміз, жаман балалық шақтан ауысамыз

Бұл шірік ересек өмір мұнда кез келген адам үшін, демек біздің өміріміз солай ма?

20 жылдан бері біз 16 және Smecta пакеттерін ішеміз.

Клик зетла тақталарынан шошып кетті.

Аула жағында қала, боқ жағында Франция.

Кескіндеменің түстеріне, оның жақтауына қараңыз.

Сонда бұл біздің өміріміз бе?

Тик-ток, кері санақ басталды, траншея соғысы.

20 ғасырдағы Верден, қаншасы құтылды?

Велосипед сөмкелері, шынжырлар, оларды бұзу оңай емес.

Тамырын маржаннан алған табын қиын өмір сүреді.

Жансыз аулада ағаш жоқ.

Бетон мәрмәр сияқты тез өседі.

Жиреніп біз қаруымызды шығарамыз немесе қолымызды түсіреміз,

Жеңдерімізді түріп жатырмыз, машина орнынан шертті.

Уақыт өтіп жатыр, періштемен белгіленген, сіз қазірдің өзінде жалбарынасыз.

Жылдам, жалғыз жолды кесіңіз.

Жастар тонап, қақтығысады, CRS-тен өтеді,

Артында қалғанның тілі.

Ұмытылғандар, қарулы детонаторлар, үш, екі, бір.

Бітті, түн келеді, содан кейін басқа күн.

Көзге көрінбейтін, бізді ешкім көрмейді, қулық жасауға ештеңе кедергі болмайды.

Таяқшаның дерексіз екеніне сену мүмкін емес.

Дегенмен плакат желімдеушісі өлтірілген жоқ

Ал ойылған тасқа су құйып өсірмейтінін Құдай біледі.

Өмірге деген құштарлық миноларды ақылсыз етеді, енді мано а мано болмайды.

Аулалардың астында қазір мидағы қара өрік.

Ақшаның жоқтығы ауырлайды, жігіттер сараң болады.

Күн еңкейе салысымен достар бір-бірін жұлып алады немесе ұстайды.

Қабырғалар жарылып, жастар еденге түседі,

Дилерлер жарылып кетті, жарықшақ келеді.

Ағайын ағаны ойламайды, бәрі пайда үшін.

Осылай аяқталды, біздің өміріміз солай ма?

20 жылдан бері біз 16 және Smecta пакеттерін ішеміз.

Клик зетла тақталарынан шошып кетті.

Аула жағында қала, боқ жағында Франция.

Кескіндеменің түстеріне, оның жақтауына қараңыз.

Сонда бұл біздің өміріміз бе?