Heimkehr / Bereue nichts - Ewigheim

Ein Zerrbild das dem Nichts entsprang

Genau so schnell verschwindet

Wie ungewollt ein Kind

Sein Bild im Spiegel fand

Nur um darin zu sehen

Wie’s sich in Krämpfen windet

Ein armes Seelchen, Gefangen

Außer Rand und Band

Dazu verurteilt im Wahn

Seinen Verfall zu betrachten

Welcher nicht optional

Stoisch vorwärts marschiert

Und erst sein Ziel, erreicht

Wenn sich das Seelchen am Rand

Komplett zerstört

Neu definiert

Den Spiegel verlässt

Und sich selbst erst erkennt

Als kein Bild mehr zu sehn

Das die Seele verbrennt…

Man hat mich vergessen

Unter einen Stein gelegt

In mitten eurer, heilen Welt

In der man seine Rolle spielt

Was mir zu wieder ist

Da mir das Schauspiel gar nicht liegt

Solang ich denken kann und länger

Das Theater, das ihr Leben nennt

Ein entrücktes Stück

In dem ich wertlos bin

Oder gar böse

Wie man mir sagte und verschwand

Nur weil ein Herz die Worte formt

Nicht wie sonst üblich

Der Verstand

Was doch erwartet wird

Von dem, der spricht

Und sind es Lügen, darf er lügen

Nach belieben bis die letzte Hemmung fällt

So lang er lächelt

Und die Lüge nur gut klingt

So sitz ich hier — unter meinem Stein

Bereue nichts, als in dieser Welt zu leben

Ein Mensch wie du, kann ich nicht sein

Ein reines Herz schenkt mir ein Leben

Das selbst bestimmt und frei

Lichterloh in Flammen

Stolz und treu bis an sein Ende brennt

So nur noch Asche davon bleibt

Ist diese ganz und gar, erfüllt

Von Ideal und Wahrheit…

Für das ich jetzt zahle

Doch ich geh nicht allein

Reiße mit mir den Schädling

Sein Grab wird mein Stein

Unter dem er sich windet

Und erbricht Stück für Stück

Die Heuchelei, bis er eben so leer

Und gebrochen ist wie sein Blick

So sitz ich hier — unter meinem Stein

Bereue nichts, als in dieser Welt zu leben

Ein Parasit wie du kann ich nicht sein

Ein reines Herz schenkt mir ein Leben

Das selbst bestimmt und frei

Lichterloh in Flammen

Stolz und treu, bis an sein Ende brennt

So nur noch Asche davon bleibt

Welche ganz und gar erfüllt

«Loyalität bis in den Tod

So einer sie sein eigen nennt

Sei mein Respekt ihm stets gewiss

Egal wofür sein Herzchen brennt…»

Жоқтан пайда болған бұрмаланған бейне

Дәл солай тез жоғалады

Қандай қажетсіз бала

Айнадан оның бейнесін тапты

Тек оны көру үшін

Ол қалай құрысулар кезінде жел болады

Бейшара жан, тұтқын

Шектен тыс

Бұған ақылсыз сотталған

оның ыдырауы туралы ойлану

Бұл міндетті емес

Стоикалық алға жылжу

Тек оның мақсаты орындалды

Кішкентай жан шетінде тұрғанда

Толығымен жойылған

Жаңадан анықталған

айнадан кетеді

Және тек өзіңді тану

Көретін сурет жоқ

жанды күйдіретін...

Мен ұмытылдым

тастың астына қойылған

Сіздің идеалды әлеміңіздің ортасында

Онда сіз өз рөліңізді ойнайсыз

Бұл мен үшін тым көп

Өйткені актерлік өнер менің ісім емес

Менің есімде болғанша және ұзағырақ

Сіз өмір деп атайтын театр

Қуанышты туынды

Онда мен түкке тұрғысызмын

Немесе тіпті зұлымдық

Маған айтқандай, жоғалып кетті

Тек жүрек сөздерді жасайтындықтан

Әдеттегідей емес

Ақыл

Не күтілуде

Сөйлеген адамнан

Ал өтірік болса, өтірік айтуға рұқсат

Соңғы тежелу төмендегенше өз қалауы бойынша

Ол күлгенше

Ал өтірік жақсы естіледі

Сондықтан мен осында отырмын - тасымның астында

Бұл дүниеде өмір сүруден басқа ештеңеге өкінбе

Мен сен сияқты адам бола алмаймын

Таза жүрек маған өмір береді

Бұл өздігінен анықталады және еркін

Жалындаған

Мақтаныш пен адалдық соңына дейін күйеді

Сондықтан одан тек күл ғана қалады

Егер бұл толығымен орындалса

Идеал мен шындық...

Ол үшін қазір төлеймін

Бірақ мен жалғыз бармаймын

Менімен бірге зиянкестерді жұлып ал

Оның моласы менің тасым болады

Оның астында ол дірілдейді

Және бірте-бірте құсады

Ол соншалықты бос болғанша екіжүзділік

Және оның көзқарасы сияқты сынған

Сондықтан мен осында отырмын - тасымның астында

Бұл дүниеде өмір сүруден басқа ештеңеге өкінбе

Мен сен сияқты паразит бола алмаймын

Таза жүрек маған өмір береді

Бұл өздігінен анықталады және еркін

Жалындаған

Аяғы жанғанша мақтаншақ, адал

Сондықтан одан тек күл ғана қалады

Бұл толығымен орындалды

«Өлімге дейін адалдық

Сондықтан біреу оны өзімдікі деп атайды

Оған деген құрметім әрқашанда

Оның жүрегі не үшін өртенсе де...»