Der Letzte Mensch - Ewigheim

Gestern Nacht

Um die Stunde Grau

Traf ich eine Gestallt

Ganz und gar nackt

Auf einer Lichtung im Wald

Hinfällig wankend

Sie betete laut

Ich verstand ihre Worte nicht

Allein der Klang

Schien vertraut

Sie sprach:

Im Licht der Laterne

Such ich den Weg

Seit 30 Jahren den Schlaf den man einst

Mir versprach

Verwehrt blieb mir beides bis heute

Bin verflucht

Immer weiter zu gehen

Auf der Suche im Licht der Laterne

Nie das Ende des Weges zu sehn'

Verstummt wankt mir entgegen

Ihr Gesicht

Voll von Tränen

Legt meinen Kopf

In die knöcherne Hand

Holt ganz tief Luft

Und singt sodann…

Im Licht der Laterne

Such ich den Weg

Seit 30 Jahren den Schlaf den man einst

Mir versprach

Verwehrt blieb mir beides bis heute

Bin verflucht

Immer weiter zu gehen

Auf der Suche im Licht der Laterne

Nie das Ende des Weges zu sehn'

Verzweifelt wimmert

Nun das Wesen

Den Grund dafür zu sehn bleibt mir verwehrt

Rieche seine Angst doch ahne nicht

Was das Schicksal an Bürde ihm beschert

Das mit dem Schein der Laterne vergeht

Alle Hoffnung, dem Licht gleich geraubt

Auf endlosen Wegen

Dem Schlaf zu begegnen

Wo ewigen Frieden

Zu finden es glaubt

Das es in seiner Blüte

Keinen geschont

Jeden fremden Leib

Von Haut und Fett befreit

Das der Laterne Flame

Einzig und allein

Genährt vom Menschenfett

Dem Licht die Kraft verleit

Dann taumelt

Die Gestalt

Stürzt ungebremst

Ins Reich der Schnecken

Verkrampft im Laub

Darauf bedacht

Sich zu verstecken

Was aus ihm wird ist mir so gleich

Reiße Stück für Stück vom Leib

Die morsche Haut wie Asche grau

Fahl und klamm…

Treibe einen Gang

Tief ins Gewebe

Schäle, das Fett vom Fleisch

Und nehme

Mir davon soviel ich kann

Soviel ich nur kann…

Im Licht der Laterne

Such ich den Weg

Seit 30 Jahren den Schlaf den man einst

Mir versprach

Verwehrt blieb mir beides bis heute

Bin verflucht

Immer weiter zu gehen

Auf der Suche im Licht der Laterne

Nie das Ende des Weges zu sehn'

Өткен түнде

Сағат сұр

Мен бір фигураны кездестірдім

Мүлдем жалаңаш

Ормандағы ашық жерде

Таңқаларлық

Ол дауыстап дұға етті

Мен оның сөздерін түсінбедім

Тек дыбыс

таныс болып көрінді

Ол сөйледі:

Шамның жарығында

Мен жол іздеймін

30 жыл бойы сіз бір кездері болған ұйқы

маған уәде берді

Осы күнге дейін екеуінен де бас тарттым

қарғысқа ұшырадым

Әрқашан әрі қарай жүру

Шамның жарығында іздеу

жолдың соңын ешқашан көрмеу

Маған қарай үнсіз секіреді

оның беті

көз жасына толы

басымды төмен сал

Сүйекті қолға

Терең тыныс алыңыз

Сосын ән салады...

Шамның жарығында

Мен жол іздеймін

30 жыл бойы сіз бір кездері болған ұйқы

маған уәде берді

Осы күнге дейін екеуінен де бас тарттым

қарғысқа ұшырадым

Әрқашан әрі қарай жүру

Шамның жарығында іздеу

жолдың соңын ешқашан көрмеу

Үмітсіз қыңсылайды

Енді мәні

Маған мұның себебін көруге рұқсат жоқ

Оның қорқынышының иісін сезіңіз, бірақ мен білмеймін

Тағдыр оған қандай жүк артады

Бұл шамның жарқырауымен бірге жоғалады

Жарық сияқты ұрланған үміттің бәрі

Шексіз жолдармен

Ұйқыны қарсы алу үшін

Мәңгілік тыныштық қайда

Оны табу үшін сенеді

Ол гүлдеп жатыр

Ешкім аяған жоқ

Әрбір бөгде дене

Тері мен майдан тазартылған

Шам жалыны туралы

Жалғыз

Адамның майымен қоректенеді

Жарыққа қуат беріңіз

Сосын секіреді

пішін

Бақыланбай құлады

Ұлулар патшалығына

Жапырақта қысылған

Соны ескер

жасыру

Маған оның не болатыны маңызды емес

Бөлшектерді кесіп тастаңыз

Шіріген тері күл сияқты сұр

Бозғылт және жұмсақ...

Беріліспен жүріңіз

Тінге терең

Еттен майды тазалаңыз

Және алыңыз

Қолымнан келгенше

Қолымнан келгенше...

Шамның жарығында

Мен жол іздеймін

30 жыл бойы сіз бір кездері болған ұйқы

маған уәде берді

Осы күнге дейін екеуінен де бас тарттым

қарғысқа ұшырадым

Әрқашан әрі қарай жүру

Шамның жарығында іздеу

жолдың соңын ешқашан көрмеу