Эхо - Евгений Гришковец, Бигуди

Сколько телефонных номеров ты помнишь наизусть, каких-то важных для тебя

номеров?

А сколько номеров в твоей записной книжке?

Сколько?

Да это неважно,

какая разница!

Какой бы номер ты ни набрал, кто-то тебе обязательно ответит,

ответит обязательно!

Ошибиться невозможно — кто-то ответит.

Обязательно.

Пусть это будет

автоответчик или голос оператора — но голос.

Голос!

А если кто-то случайно набрал твой номер, они же ведь тоже не ошиблись.

Интересно, как они могут ошибиться, ведь ответил же ты?

Они же позвонили тебе!

Кто же ответил?

Это ты ответил.

Они услышали твой голос.

Слышишь?

Ты послушай!

Послушай, слышишь?

Тишины нет.

В этом городе её не бывает

и быть не может, и даже в самом гулком переулке ночью — кажется,

что было тихо — крикни, и прозвучит эхо.

Но это было не эхо, это крикнули

другие люди, крикнули даже не в ответ, а просто потому, что им показалось в эту

секунду, что стало слишком тихо в этом городе.

Ты услышал не эхо,

ты услышал голоса.

Видишь свою тень, длинную или короткую?

Так вот, запомни, это была не тень.

В этом городе нет теней.

Это был другой человек, которому показалось,

что ты — его тень.

Спеши, скорей, скорей, здесь нужно спешить!

Сколько раз в этом городе ты сможешь рассказать свежий анекдот?

Сколько?

Да только один раз, только раз, потому что через минуту ты услышишь этот же

анекдот от кого-то другого, только будет уже не смешно.

Совсем не смешно.

А ты успел, и поэтому все смеялись.

Смеялся весь город, смеялись даже те,

кого ты не знаешь.

А когда ты будешь плакать в этом городе, кто знает, может быть, ты в этот

момент будешь оплакивать чьё-то горе, неизвестное тебе горе, неизвестных людей.

Город плачет — как ты можешь быть в стороне?

Послушай.

Послушай!

Прислушайся…

Слышишь?

А летом город начинает раздеваться.

Чудесные девушки снимают с себя почти всё.

Они остаются только в лоскутках прозрачных тканей, и эти лоскутки развеваются

на горячем городском ветру.

А знаешь, для кого они раздеваются?

Они же

раздеваются не просто так, нет, они делают это для тебя, для тебя лично.

И запомни — они все здесь живут.

Все эти чудесные женщины живут здесь.

Слышишь.

.

Слышишь, как они дышат?

Слышишь, как взлетают и опускаются их ресницы?

Слышишь, как где-то падает на пол последняя одежда, где-то там, на окраине?

Послушай.

Послушай, как отчаянно громко звучит музыка в этом городе, это там, где-то там,

глубоко под землей, в переполненном вагоне метро кто-то включил плейер,

и в его маленьких наушниках звучит твоя любимая песня.

Ты понял, да?

Твоя любимая песня.

В чьих-то ушах.

Громко.

Невыносимо.

Қанша телефон нөмірін жатқа есте сақтайсыз, кейбіреулері сіз үшін маңызды

сандар?

Ал дәптеріңде неше сан бар?

Қанша?

Иә, маңызды емес

кімнің шаруасы!

Қандай нөмірді терсеңіз де, сізге біреу міндетті түрде жауап береді,

нақты жауап беріңіз!

Қателесу мүмкін емес - біреу жауап береді.

Міндетті түрде.

Болсын

жауап беру құрылғысы немесе оператордың дауысы - бірақ дауыс.

Дауыс!

Ал біреу сіздің нөміріңізді абайсызда терген болса, олар да қателеспеген.

Қызық, олар қалай қателеседі, өйткені сіз жауап бердіңіз бе?

Олар сені шақырды!

Кім жауап берді?

Бұл сіз жауап бердіңіз.

Олар сіздің дауысыңызды естіді.

Сіз естисіз бе?

Сен тыңда!

Тыңда, естисің бе?

Тыныштық жоқ.

Бұл қалада жоқ

және бұл мүмкін емес, тіпті түнде ең шулы аллеяда да көрінеді

тыныш болды - айғайлап, жаңғырық естіледі.

Бірақ бұл жаңғырық емес, айқайлады

басқа адамдар жауап ретінде емес, оларға бұлай көрінгендіктен айқайлады

екіншіден, бұл қалада тым тыныш.

Сіз жаңғырықты естіген жоқсыз

дауыстарды естідің.

Сіз өзіңіздің көлеңкеңізді көресіз бе, ұзын немесе қысқа?

Енді, есіңізде болсын, бұл көлеңке емес еді.

Бұл қалада көлеңке жоқ.

Бұл басқа адам болып көрінді

сен оның көлеңкесісің.

Асығыңыз, асығыңыз, асығыңыз, мұнда асығыңыз!

Бұл қалада қанша рет жаңа әзіл айта аласыз?

Қанша?

Иә, тек бір рет, тек бір рет, өйткені бір минуттан кейін сіз дәл солай естисіз

басқа біреудің әзілі, тек ол енді күлкілі болмайды.

Күлкілі емес.

Бірақ сен мұны істедің, сондықтан бәрі күлді.

Бүкіл қала күлді, тіпті күлді

кімдерді білмейсің.

Ал сен бұл қалада жыласаң, кім білсін, осында шығарсың

біреудің мұңын, беймәлім мұңын, бейтаныс жұртты жоқтайсың.

Қала жылап жатыр – қалайша шетте жүресің?

Тыңда.

Тыңдаңыз!

Тыңдаңыз...

Сіз естисіз бе?

Ал жазда қалада шешінуге кіріседі.

Керемет қыздар барлығын дерлік шешеді.

Олар тек мөлдір матаның сынықтарында қалады, ал бұл сынықтар дірілдейді

ыстық қала желінде.

Олардың кімге шешінетінін білесің бе?

Олар

бір себеппен шешіну, жоқ, олар мұны сіз үшін, жеке сіз үшін жасайды.

Есіңізде болсын - олардың барлығы осында тұрады.

Осы тамаша әйелдердің барлығы осында тұрады.

Естідің бе.

.

Олардың қалай тыныс алатынын естисіз бе?

Сіз олардың кірпіктерінің қалай көтеріліп, қалай түсетінін естідіңіз бе?

Соңғы киімдер бір жерде, шетте бір жерде еденге қалай құлағанын естідіңіз бе?

Тыңда.

Бұл қалада музыканың қаншалықты қатты естілетінін тыңдаңыз, ол сонда, бір жерде,

терең жер астында, лық толы метро вагонында біреу ойнатқышты қосты,

және сіздің сүйікті әніңіз оның кішкентай құлаққаптарында ойнайды.

Түсінесің, иә?

Сіздің сүйікті әніңіз.

Біреудің құлағында.

Қатты.

Төзгісіз.