Fous de rien - Élodie Frégé

Je garde en brume, au seuil des cils

Un peu de l’ombre qui déborde de nos cœurs.

J'égare, au bout de nos sentiers

Cailloux et fleurs qui ne seront plus jetés.

J’efface de ma bouche, l'ébauche

Du sourire dont il ne cherchait pas l’esquisse.

Je fronce un bâillon sur mes lèvres

D’où ne s'élève plus que l’air de notre ennui.

Son regard, je l'évite, je m’enfouis dans ses manches

Où je m'égare, je lévite quand je hais nos dimanches, fous de rien…

Je laisse ma peau se déparer

Du souffle dont tes doigts savaient bien m’habiller.

Je blesse mes pas posés à vide.

Il n’y a plus d'éclats de nous pour s’abîmer…

Son regard, je l'évite, je m’enfouis dans ses manches

Où je m'égare, je lévite et je hais nos dimanches, fous de rien…

S’il s’en faut de rien pour souffler sur un automne

On se suffira bien pour détisser le monotone…

Ses regards, je lui vole, je m’enfouis dans ses manches

Où il me garde et m’envole au-dessus des dimanches

Fous de bien… À perte de vie…

Тұманда ұстаймын, кірпік табалдырығында

Жүрегімізден асып түсетін көлеңкенің біразы.

Мен адасып жатырмын, біздің жолдарымыздың соңында

Енді лақтырмайтын қиыршық тастар мен гүлдер.

Мен аузымнан, жобаны өшіремін

Ол іздемеген күлкі.

Мен ерніме аузымды қыстым

Одан біздің жалығуымыздың ауасы ғана шығады.

Оның көзқарасы, мен одан аулақпын, оның жеңдеріне өзімді көмемін

Мен адасып жүрген жерде жексенбіліктерді жек көргенде, ешнәрсеге ашуланбаймын...

Мен терімнің төгілуіне жол бердім

Саусақтарың мені жақсы киіндіруді білетін тыныс туралы.

Мен бос қадамдарымды ауырттым.

Бұзатын сынықтарымыз жоқ...

Оның көзқарасы, мен одан аулақпын, оның жеңдеріне өзімді көмемін

Мен адасып жүрген жерде мен көтерілемін және мен жексенбілерді жек көремін, ештеңеге ашуланбаймын ...

Күзде дем алу үшін бірдеңе қажет болса

Біз монотондылықты жоюға жеткілікті боламыз ...

Оның түрі, мен оны ұрлаймын, оның жеңдеріне өзімді көмемін

Ол мені ұстайтын және жексенбіде ұшатын жерде

Біржола жынды... Өмірден айырылғанда...