¿Quién Soy? - El Barrio

El amor ha querido que

Piedras solvenga el camino

Que no exista arcén

Ni cuneta donde estacionar

Que cada calle que quede

Por siempre al mismo destino

Aqui no multan porque

Ya no importa la velocidad

Que si tú quieres te doy el consejo

De algun pobre amigo

El amor es el peor enemigo

Que hay en el verbo amar

Que en el aire yo palpo si es bueno

O un falso un cariño

Porque la cara es el espejo del alma

Como dice el refrán

No soy la voz de la inociencia

Soy la cruda realidad

Soy la que te habla y te aprieta

La que a veces hace llorar

Soy la musa del poeta

Yo me llamo soledad

No te escondas conmigo

No vale jugar al escondite

Cuenta hasta veinte

Treinta, ochenta, noventa

Yo te voy a encontrar

Hay personas que con sus consejitos

Le salen alquistes

Dicen que distrayendo

La mente me van a olvidar

Formo parte de las sensaciones

Que tiene la vida

Que hay alguno que asta incluso

En su silencio me supieron amar

Pero el inculto siempre va encasillao

Entre pena y herida

Olvidando que soy ama de llaves

De cualquier bienestar

No soy la voz de la conciencia

Soy la dura realidad

Soy la que habla y te aprieta

La que aveces hace llorar

Soy la musa del poeta

Soy la dura soledad

Llevo de la mano la nostalgia la agonía

Los recuerdos la tristeza

El silencio la ildingencia el descuerdo

La impaciencia la pobreza

Son rentales de mi cuerpo

Intento salgo vivo ando

Me marcho a mi antojo

Soy el dueño de los cuernos de los locos

De la injuria la penuria

De los sucios de los rotos

Soy la dura soledad

махаббат қалаған

Жолды тастар шешеді

Қатты иық жоқ

автотұрақ жоқ

Қалған әрбір көше

Мәңгі бір межелі жерге

Олар мұнда жақсы емес, өйткені

жылдамдық енді маңызды емес

Қаласаңыз, мен сізге кеңес беремін

кейбір кедей достан

махаббат ең қас жау

Сүйу етістігінде не бар

Бұл ауада мен оның жақсы екенін сезінемін

Немесе жалған сүйіктім

Өйткені, бет – жанның айнасы

дегендей

Мен кінәсіздіктің дауысы емеспін

Мен ащы шындықпын

Мен сенімен сөйлесіп, сені қысатын адаммын

Кейде сені жылататын адам

Мен ақынның музасымын

Мен өзімді жалғыздық деп атаймын

менімен жасырма

Жасырынбақ ойнаудың қажеті жоқ

жиырмаға дейін санау

отыз, сексен, тоқсан

Мен сені іздеп барамын

Өздерінің ақыл-кеңестерімен жүретін адамдар бар

алквистер шығады

Олар алаңдатады дейді

Ақыл мені ұмытады

Мен сенсациялардың бір бөлігімін

Өмірде не бар

Тіпті біреу бар

Үнсіздікте олар мені қалай жақсы көру керектігін білді

Бірақ мәдениетсіз адам әрқашан көгершінге түседі

қайғы мен жараның арасында

Үй қызметкері екенімді ұмытып

кез келген әл-ауқаттың

Мен ар-ожданның дауысы емеспін

Мен ащы шындықпын

Сені сөйлейтін де, қысатын да менмін

Кейде сені жылататын адам

Мен ақынның музасымын

Мен қатал жалғыздықпын

Сағыныш пен азапты қолымнан ұстаймын

естеліктер қайғы

Үнсіздік - келіспеушілік

шыдамсыздық кедейлік

Олар менің денемнің жалғасы

Мен жаяу жүріп тірі шығуға тырысамын

Мен өз қалауым бойынша кетемін

Мен жындылардың мүйіздерін иемденемін

Жарақаттан қиыншылыққа дейін

Кірден сынғанға дейін

Мен қатал жалғыздықпын