Mormas Mündel - Die Irrlichter

Hard peitscht der regen jenen Weg,

zu Mormas alter Hütte,

die Dunkelheit umsäumt den Steg,

verschluckt den Klang der Tritte.

Gestaltlos klopft es an das Tor,

das alte Holz knarzt leise,

der Kopf der Alter blickt hervor,

sieht vor der Tür die Weise.

«Mein Kind, mein Kind, wer legt dich her,

vor Mormas Heim im Walde,

herein, herein, das ich mich scher,

fortan um diese Balge.»

Der Morgen gibt dem Kinde licht,

er färbt ihm Hals und Wangen,

die Augen deren Blick nie bricht,

halten dich leicht gefangen.

Jahrelauf zieht auf und ab,

das Kind steht nun im Tage,

doch Mormas Abend zieht hinab,

und nähert sie dem Grabe.

«Mein Kind, mein Kind, ich lehrte dich,

der Zauberfrauen wissen,

der Schatten senkt sich über mich,

fortan musst du mich missen.»

Die Leute suchen sie im Wald,

ersuchen Rat und Taten,

doch nähert sich der Morgen bald,

an dem sie wird verraten.

Des Bischof 's Häscher fangen sie,

er lässt das Kind verdammen,

sie schaut ihn an, ihr Blich bricht nie,

die Scheite steh’n in Flamen.

«Ihr Leute hört, oh höret mich,

mein Leben soll ich lassen,

der Menschenhass ist fürchterlich,

doch kann er mich nicht fassen.»

Flammen züngeln an ihr auf,

doch lacht sie ihrer heiter,

wie Wind löst sich das Mädchen auf,

erhebt sich immer weiter.

Verloren steh’n die Leute da,

bestürzt schau’n sie das Schlimme,

dann aus der Stille klingt so nah,

des Mädchens leise Stimme:

«Ihr Leute hört, oh höret mich,

das Unrecht ist misslungen.

Ich half euch, doch ihr schändet mich,

durch reden böser Zungen.

Doch nichts ist stärker als die Macht,

die Morma mir gegeben.

Sie lehrte mich am Tag und Nacht,

die Achtung vor dem Leben!!!"

Жаңбыр қатты соғады,

Морманың ескі коттеджіне,

Жағажайды қараңғылық қоршайды,

аяқ дыбысын жұтады.

Пішінсіз ол қақпаны қағады,

ескі ағаш ақырын сықырлайды,

қарттың басы сыртқа қарайды,

есіктен жолды көреді.

«Балам, балам, сені мұнда кім отырғызды,

Морманың ормандағы үйіне дейін,

ішінде, ішінде, маған бәрібір

бұдан былай осы сильфондардың айналасында».

Таң балаға нұр береді,

ол мойыны мен бетін бояйды,

Көздері үзілмейтін,

сізді оңай тұтқынға алады.

жыл ағымы көтеріледі және төмендейді,

бала қазір күнде,

бірақ Морманың кеші төмендейді,

және қабірге жақындайды.

«Балам, балам, мен сені оқыттым

сиқырлы әйелдер біледі

менің үстімнен көлеңке түседі

бұдан былай сен мені сағынуың керек».

Адамдар оны орманнан іздейді,

кеңес пен әрекетке жүгіну,

бірақ таң жақын

қайда сатқындық жасайды.

Олар епископты тұтқындағандарды ұстайды,

ол баланы айыптайды

ол оған қарайды, оның көзқарасы ешқашан үзілмейді,

бөренелер өртеніп жатыр.

«Сіздер естисіздер, мені тыңдаңыздар,

Мен өмірден бас тартуым керек

мизантропия қорқынышты

бірақ ол мені ұстай алмайды».

жалын оны жалап,

бірақ ол көңілді күледі,

жел сияқты қыз ериді,

көтеріле береді.

Адамдар сол жерде жоғалады

Олар жамандықты көріп қорқады,

содан кейін үнсіздіктен соншалықты жақын дыбыстар,

қыздың жұмсақ дауысы:

«Сіздер естисіздер, мені тыңдаңыздар,

әділетсіздік сәтсіз аяқталды.

Мен саған көмектестім, бірақ сен мені қорлайсың

жаман тілдерде сөйлеу арқылы.

Бірақ күштен күшті ештеңе жоқ

маған берілген морма.

Ол маған күндіз-түні сабақ берді

өмірге құрмет!!!"