Elfenhain - Die Irrlichter

Lilianas Dorf ist nur Feuer und Blut,

Alles was bleibt — Asche und Glut,

Angstvoll flieht sie in den Wald

Zu finden ihrer Mutter Sippe recht bald.

Eine Königin schien sie den Menschen zu sein,

Bevor sie zog in den Elfenhain,

Ihr Zuhause schon seit uralter Zeit

Bevor mit einem Mann sie das Bette geteilt.

Die Bäume wogen wie Wellen im Schein

Des neuen Mondes im Elfenhain,

Umgeben von Ranken wie Silber gewirkt,

Liegt die Quelle, heilig und unberührt.

Immer wieder träumt Liliana von jenem Ort,

Wünschte verzweifelt, sie wäre schon dort,

Als Menschenkind aber kann sie ihn nicht sehen,

Nicht die Worte des kalten Windes verstehen.

Die verbotenen Kräuter in ihrer Hand

Zwingen sie zu verlassen das Land

der Lebenden, heißt es, doch alle sind tot,

So nimmt sie die Kräuter in ihrer Not.

Runen leuchten im Opferstein,

Eisblumen schmücken den Elfenhain,

Wie Spiegelbildscherben die Risse im Eis,

Niemand im Winter den Orakelspruch weiß.

Der Schmerz den sie spürt, hätt sie beinah erstickt

Doch sieht sie die Welt die sich langsam entrückt.

Nebelwolkenzeit, der sie mühsam entrinnt,

In jener Welt ein neuer Frühling beginnt.

Staunend weiß sie, dass sie noch am Leben ist,

Fühlt sich, als hätte sie lange vermißt.

Die Lieder, die sie in den Zweigen hört,

Die Geborgenheit, die sie plötzlich spürt.

Schneeglöckchentau im Sonnenschein,

Harfenspiel klingt aus dem Elfenhain,

Beschwörende Formeln der Elfen im Chor,

Da tritt aus dem Wasser das Mädchen hervor:

Durch Feuer und Wasser und eisige Nacht

hast du dich zu uns aufgemacht,

Tochter, nach deiner langen Qual

Vollführe das heilige Ritual.

Zu uns gehörst du nun in Ewigkeit,

Da du Dich hast von den Menschen befreit.

Kannst nur uns lieben und sie doch verstehen.

Erträgst ihren Aufstieg und ihr Untergehen.

Die Bäume wogen wie Wellen im Schein

Des neuen Mondes im Elfenhain,

Umgeben von Ranken wie Silber gewirkt,

Liegt die Quelle, heilig und unberührt.

Лилиананың ауылы от пен қан

Қалғанының бәрі – күл мен шоқ,

Ол алаңдап, орманға қашады

Жақын арада анасының руын табу.

Ол адамдарға патшайым болып көрінді,

Ол перілер тоғайына көшкенге дейін,

Ежелден бері сіздің үйіңіз

Ол ер адаммен төсек болғанға дейін.

Ағаштар жарқыраған толқын сияқты толқындар

Эльф тоғайындағы жаңа айдан,

Күмістей жұмыс істеген бұтақтармен қоршалған,

Қасиетті, қол тимеген қайнар көзі.

Лилиана қайта-қайта сол жерді армандайды

Оның қазірдің өзінде болғанын қалайтын

Бірақ ол адам ретінде оны көре алмайды,

Суық желдің сөзін түсінбей.

Қолында тыйым салынған шөптер

Оларды елден кетуге мәжбүрлеңіз

тірілер дейді, бірақ бәрі өлі,

Сондықтан ол қажетті шөптерді алады.

Құрбандық таста рундар жарқырайды,

Мұз гүлдер эльф тоғайын безендіреді,

Мұздағы жарықтар шағылысатын сынықтар сияқты,

Қыста оракулды ешкім білмейді.

Ол сезген ауырсыну оны тұншықтырып жібере жаздады

Бірақ ол ақырындап алыстап бара жатқан әлемді көреді.

ол қиындықпен құтылатын тұман бұлт уақыты,

Ол дүниеде жаңа көктем басталады.

Ол өзінің әлі тірі екенін білетініне таң қалды

Оны көптен бері сағынып жүрген сияқты.

Ол бұтақтарда еститін әндер

Ол кенеттен қауіпсіздікті сезінді.

күн сәулесіндегі қар тамшысы шық,

Эльф тоғайынан арфа ойнаған дыбыстар,

Хордағы эльфтердің сиқырлары,

Сол кезде қыз судан шығып:

От пен су және мұзды түн арқылы

бізге келдің бе

Қызым, ұзақ қиналған соң

Қасиетті рәсімді орындаңыз.

Сен енді мәңгілік бізге тиесілісің,

Өйткені сіз адамдардан құтылдыңыз.

Сіз тек бізді жақсы көре аласыз, бірақ оларды түсіне аласыз.

Олардың көтерілуіне де, құлдырауына да шыда.

Ағаштар жарқыраған толқын сияқты толқындар

Эльф тоғайындағы жаңа айдан,

Күмістей жұмыс істеген бұтақтармен қоршалған,

Қасиетті, қол тимеген қайнар көзі.