Alone - Dark Tranquillity

«Let me die», I cried as the curtain fell

And I stared in woe at the world before me My weeping eyes could not bear to tell

Or the shattered kingdom in ruins before me What became of the lands that were?

A pearl in the nest of memories

Forever gone… departed by the minds of man

Scavengers, feeding on your mother’s blood

Parasites of life, with my heart I condemn

Your ignorant ways

Like the leaves of the high trees

I wither and fall,

Borne by autumnal winds

To my funeral hall

I’m all alone in the grip of the silent sadness

I have been told to honour life

And what therein I’ll find

But if all I see is darkness,

Let me die and wake up blind

As the gleaming blade before me,

Singing lullabies of loss

Whispering «Death is your redeemer

To the paradise you’ve lost»

Mankind, evoker of inferno

Let me burn your honoured crown of creation

And dethrone you to ashes for aeons to come

Why should I stay here where I do not belong?

Of weakness burns my within… and empty shell

I’ve lost the way to the sanctity I need

I’ll greet the dawn that brings no life,

No frail beams of sun to cleanse the black night

My mournful roam has ended

I hide in the shadows white binding my time,

Sheltered from this world which disorderly rhyme

With the fury of damnation

Once I held in my hand the starlight of eden

And the white sky lay open in a soul that was free

(But the years flew so fast as the shadows were cast

And I woke up one morning with no reason to be)

I’m all alone in the shade of the nameless

«Өлімге рұқсат етіңіз», - деп жыладым шымылдық құлап

Ал мен алдымдағы әлемге  қасірет     қарадым  Жылаған көздер айтуға шыдай алмады 

Әлде менің алдымда қираған патшалық Ол елдердің жағдайы не болды?

Естеліктер ұясындағы інжу-маржан

Мәңгі кетті... адамның санасымен  кетті

Анаңның қанымен қоректенетін қоқысшылар

Өмірдің паразиттері, мен жүрегіммен айыптаймын

Сіздің білімсіз жолдарыңыз

Биік ағаштардың жапырақтары сияқты

Мен солып, құлаймын,

Күзгі желдер

Менің жерлеу залыма 

Мен үнсіз мұңның қолында жалғызбын

Маған өмірді құрметтеу  бұйырды

Ал мен одан не табамын

Бірақ егер мен көргенім болса, қараңғылық болса,

Мен өліп, соқыр оянсын

Менің алдымда жарқыраған жүздей,

Жоғалыстың бесік жырын айту

«Өлім — сенің құтқарушың

Сіз жоғалтқан жұмаққа»

Адамзат, тозақты тудырушы

Құрметті жаратылыс тәжіңізді өртеуге рұқсат етіңіз

Алдағы уақытта сені күлге айналдыр

Неліктен мен мұнда қалуым керек?

Әлсіздіктен ішімді... және бос қабығымды өртеп жібереді

Мен өзіме қажет қасиеттілікке жолдан  адасып қалдым

Өмір әкелмейтін таңды қарсы аламын,

Қара түнді тазартатын әлсіз күн сәулелері жоқ

Менің қайғылы сапарым аяқталды

Мен        көлеңке              уақытымды            байлап        жасырамын 

Тәртіпсіз рифмалық бұл дүниеден пана

Қарғыс  ашуымен

Бірде мен қолымда эдем жұлдызының жарығын ұстадым

Ал ақ аспан еркін болған жанда ашық жатты

(Бірақ көлеңкелер түскен сайын жылдар өте тез ұшып кетті

Мен бір таңертең ояндым, ешқандай себепсіз)

Мен есімсіздердің көлеңкесінде жалғызбын