Мистер Икс - Алёна Свиридова

Снова туда, где море огней,

Снова туда с тоскою моей.

Светит прожектор, фанфары гремят,

Публика ждёт, будь смелей, акробат!

Со смертью играю, смел и дерзок мой трюк,

Всё замирает, всё смолкает вокруг.

Слушая скрипку, дамы в ложе вздохнут.

Скажут с улыбкой: «Храбрый шут…»

Да, я шут, я циркач, так что же,

Пусть меня так зовут вельможи.

Как они от меня далеки, далеки,

Никогда не дадут руки.

Смычок опущен, и мелодия допета,

Мой конь, как птица, по кругу мчится.

Дождём душистым на манеж летят букеты,

Но номер кончен, и гаснет свет,

И никого со мною рядом нет.

Цветы роняют лепестки на песок,

Никто не знает, как мой путь одинок.

Сквозь дождь и ветер мне идти суждено,

Нигде не светит мне родное окно.

Устал я греться у чужого огня,

Но где же сердце, что полюбит меня.

Живу без ласки, боль свою затая.

Всегда быть в маске — судьба моя!

Жарық теңізіне оралу

Тағы да сағынышпен.

Прожектор жарқырайды, фанфар күркіреді,

Көрермен күтеді, батыл бол, акробат!

Мен өліммен ойнаймын, айлам батыл, батыл,

Бәрі мұздап, айнала үнсіз.

Скрипка тыңдап, сандықтағы ханымдар күрсінеді.

Олар күлімсіреп: «Батыл әзілкеш...» дейді.

Иә, мен әзілкешпін, мен цирк әртісімін, сонда не?

Мені асылдар осылай атасын.

Олар менен қанша алыс, алыс,

Ешқашан қолыңызды бермеңіз.

Садақ түсіріліп, әуен аяқталды,

Менің атым құстай, дөңгелене жүгіреді.

Аренаға гүл шоқтары хош иісті жаңбыр сияқты ұшады,

Бірақ бөлме бітті, шамдар сөнеді,

Ал менің қасымда ешкім жоқ.

Гүлдер жапырақшаларын құмға тастайды

Менің жолымның қаншалықты жалғыз екенін ешкім білмейді.

Жаңбыр мен жел арқылы мен барамын,

Менің туған терезем еш жерде жарқырамайды.

Біреудің отына жағудан шаршадым,

Бірақ мені сүйетін жүрек қайда.

Мен мұңымды жасырып, мейірімсіз өмір сүремін.

Әрқашан бетперде киіп жүру – менің тағдырым!