Небо в алмазах - Александр Васильев

Где ты была эти дни и недели, куда указала лоза?..

Кто согревал твое в камень замерзшее сердце?

Я знаю — во время великого плача

остались сухими глаза

У тех, кто звонил нам домой и сулил нам бессмертье…

Господь дал нам маковый цвет, дал нам порох, дал имя — одно двоих,

И запеленал нас в узоры чугунных решеток,

И стало светло, как бывает когда в самых недрах рождается стих,

И кто-то с любовью помянет кого-то

О, хлопок и лен;

сколько лет прошло, тот же свет из волшебного глаза

О, ивы и клен;

мы смотрим друг на друга, а над нами все небо в алмазах…

Да где ты была?

— я собрал все оружие в самый дырявый мешок,

И вынес туда, где по-прежнему верят приметам,

А здесь даже дети умеют вдыхать этот белый, как снег, порошок,

И дышат на стекла, и пишут, что выхода нет

Осы күндер мен апталарда қайда болдың, жүзім қайда көрсетті?..

Тас қатқан жүрегіңді кім жылытты?

Білемін – ұлы жоқтау кезінде

көздері құрғақ болды

Бізді үйге шақырып, өлместікке уәде бергендер...

Жаратқан Ие бізге көкнәр түсті берді, бізге мылтық берді, бізге ат берді - екінің бірі,

Бізді темір тордың өрнектеріне оранды,

Ол нұрға айналды, өйткені бұл өлеңнің тереңінде туған кезде болады,

Ал біреу біреуді сүйіспеншілікпен еске алады

О, мақта мен зығыр;

Қанша жыл өтті, сиқырлы көзден сол бір нұр

О, талдар мен үйеңкілер;

біз бір-бірімізге қараймыз, ал біздің үстімізде бүкіл аспан гауһар тастарда ...

Иә, қайда болдың?

- Мен барлық қаруды ең ағып жатқан сөмкеге жинадым,

Және оны әлі күнге дейін белгілерге сенетін жерге апарды,

Мұнда тіпті балалар қардай аппақ ұнтақты қалай жұту керектігін біледі,

Ал олар әйнекпен дем алып, амал жоқ деп жазады