Мне 20 лет - Александр Васильев

Всеобщая серость при нашем-то уровне, росли вроде умными, выросли дурнями

Мундиры напялили, стаканы наполнили, едва захмелев, протрезвели, и поняли

Что вот она жизнь, а податься в ней некуда, есть соцреализм, порожденье

совдепово

Кому пировать у стола ненасытного, кому вековать у корыта разбитого.

Да бог с ним, плевать я хотел на их месиво покуда мне голодно, значит,

мне весело

Вся боль впереди — расступись, голь халявая, эх, рваные джинсы, карманы дырявые.

Махнуть, что ль куда, все на мне, что не собрано страна велика, шофера — люди

добрые

И жить от песни к стакану, от стакана — да к песне, ты спросишь — чего не

сидится на месте мне.

Нет, я мог бы найти себе толстую женщину, хозяйку, работницу, секс-бомбу — на

меньшее

Я не согласен, да никто не подпишется и славно — одному мне куда легче дышится.

Поэты деревни гребут жар руками городские — по трупам несут свое знамя

Есть третьи — но эти больные и нервные им всем уготована stairway to heaven.

А что до меня — так я не тот, и не этот, меня вообще очень сложно причислить к

поэтам.

Озорница-певунья моя, умница-крестница, я не жилец в этом доме, но ты моя

лестница.

Ты шлюха вокзальная, святая кормилица, живая вода, беспощадная виселица

Ста ртами заплевана, роза пурпурная, да не ты ль родила меня, мать

шестиструнная.

Я только с тобой еще что-то да значу дешевый подарок, дорогая подачка

На струнах подвешенный, на грифе распятый, с тобою меняю я свой третий десяток.

Біздің деңгейде жалпы солғындық, ақылды болып өсті, ақымақ болып өсті

Олар форма киіп, көзілдірікті толтырды, әрең мас болды, есін жиды және түсінді

Бұл өмір, бірақ оның барар жері жоқ, соцреализм бар, оның туындысы

совдепово

Тойымсыздың дастарханынан дәм татқан, сынық шұңқырда қартайған.

Құдай жарылқасын, мен қарным ашқанша олардың тәртіпсіздігіне мән бермедім, яғни

Мен көңілдімін

Бар азап алда – жартылай, фриби, о, жыртық джинсы, ойық қалталар.

Толқын, әйтеуір, бәрі менің мойнымда, несі жиналмаған, ел керемет, жүргізушілер адам

мейірімді

Ал әннен стақанға, стақаннан – иә әнге дейін өмір сүр, неге жоқ деп сұрайсың

менің орныма отырады.

Жоқ, мен өзімді семіз әйел, қожайын, жұмысшы, секс-бомба деп таба аламын

аз

Мен келіспеймін, бірақ ешкім қол қоймайды және бұл жақсы - мен жалғыз дем аламын.

Ауыл ақындары қаланың қолымен аптап ыстықты қағып – мәйіттердің үстіне туын көтеріп жүр

Тағы басқалары бар - бірақ бұл ауру және жүйке, олардың барлығында аспанға баспалдақ бар.

Маған келетін болсақ, мен ол емеспін және бұл емеспін, әдетте мені санатқа жатқызу өте қиын.

ақындар.

Менің бұзық әншім, ақылды қызым, бұл үйде мен жалдаушы емеспін, бірақ сен менікісің

баспалдақтар.

Сен станциялық жезөкшесің, қасиетті медбикесің, тірі сусың, аяусыз асылымсың

Жүз ауыз түкірді, күрең раушан, Мені тумадың ба, ана

алты жолды.

Мен тек сенімен біргемін, иә, арзан сыйлық, қымбат үлестірме дегенім

Жіптерге ілініп, крестке шегеленген, Сізбен үшінші онжылдықты өзгертемін.