Двуречье (Я ничего не скрыл) - Александр Васильев

Твоим строкам гореть сквозь темные века.

И песням долететь по белу свету.

Становится легка душа проводника и солнце к лету.

Из всех сердец — одно, из месяцев — февраль.

В игольное ушко укрылась нитка

Нас тянет в города, где на болотах сумрачно и зыбко.

Стоит маяк, тревожно глядя вдаль.

Я весь перед тобой, я ничего не скрыл.

Я сделал так, что небу стало жарко.

Все письма разорвал, все имена забыл —

И мне не жалко.

Я весь перед тобой, я ничего не скрыл.

На маковых полях дурман и благодать.

А в городах так просто потеряться.

Повиснуть на ремнях в разбитых «Жигулях» и целоваться.

Повиснуть на ремнях и целовать.

Я весь перед тобой, я ничего не скрыл.

Я сделал так, что небу стало жарко.

Все письма разорвал, все имена забыл —

И мне не жалко.

Я весь перед тобой, я ничего не скрыл.

Сіздің жолдарыңыз қараңғы дәуірлерде жанып тұрады.

Ал әндер бүкіл әлемде ұшады.

Жолбасшының жаны жазға қарай нұрға, күнге айналады.

Жүректердің – бір, айлардың – ақпан.

Жіп иненің көзіне тығылған

Бізді мұңды, батпақтарда тұрақсыз қалалар тартады.

Маяк тұр, Алыстан алаңдай қарап тұр.

Мен бәріңнің алдыңдамын, мен ештеңені жасырмадым.

Аспанды қыздырдым.

Мен барлық әріптерді жырттым, барлық атауларды ұмыттым -

Ал мен өкінбеймін.

Мен бәріңнің алдыңдамын, мен ештеңені жасырмадым.

Көкнәр алқаптарында доп пен рақым.

Ал қалаларда адасу өте оңай.

Сынған «Жигулиге» бауды іліңіз де, сүйіңіз.

Белдіктерге іліп, сүйіңіз.

Мен бәріңнің алдыңдамын, мен ештеңені жасырмадым.

Аспанды қыздырдым.

Мен барлық әріптерді жырттым, барлық атауларды ұмыттым -

Ал мен өкінбеймін.

Мен бәріңнің алдыңдамын, мен ештеңені жасырмадым.