Арестантская - Александр Дюмин

Нас с тобою ведут под конвоем,

Подгоняет прикладом ВОХРа.

Нам, как зверь, вьюга зимняя воет.

Летом лица там ест мошкара.

Край родимый остался далёко

И не знаю — вернусь ли назад.

Затяни песню старую, Лёха,

Чтоб услышал притихший этап.

Пятьсот километров тайга.

В тайге этой дикие звери,

Машины не ходят сюда,

Бредут, спотыкаясь, олени.

А свобода лишь мыслями греет

Даже, если, рывок на побег.

Надышаться я ей не успею.

Пуля в спину закончит мой век.

Дом родимый остался далёко,

А для всех остальных мы — зэка.

Эх, рвани песню старую, Лёха,

А пусть услышит ещё раз тайга.

Я помню тот Ванинский порт

Сіз бен мені ертіп бара жатырсыз,

Ол VOHR түймесімен итереді.

Бізге аң сияқты, қыстың бораны жылайды.

Жазда мидиялар беттерді жейді.

Туған жер жырақта қалды

Ал қайтып келер-келмейтінімді білмеймін.

Ескі әнді қатайт, Лёха,

Тыныш сахнаны есту үшін.

Бес жүз шақырым тайга.

Бұл тайгада жабайы аңдар бар,

Мұнда көліктер жүрмейді

Бұғылар сүрініп келеді.

Ал еркіндік тек ойды жылытады

Тіпті, қашу үшін сызықша.

Мен дем ала алмаймын.

Арқадағы оқ менің өмірімді аяқтайды.

Қымбатты үй алыс еді,

Ал қалғандары үшін біз тұтқынбыз.

Е, ескі әнді жыртып ал, Лёха,

Ал тайга тағы естісін.

Сол Ванино порты есімде