Casa-Mãe/Cidade - Aldina Duarte

Hora a hora dia a dia

P’las ruas encantada

Andei a ver se entendia

A cidade tão cansada

Casas tristes desoladas

Juntas soltam um queixume

Sobrevivem em fachadas

De abandono e de ciúme

Nas varandas enlaçadas

Pelas heras da saudade

Oiço rir às gargalhadas

Entre gritos de outra idade

Na calçada envelhecida

Faltam pedras pelo chão

Os canteiros são a vida

Dos becos na escuridão

Quer de noite quer de dia

Meu mistério decifrava

E se acaso me perdia

Mais de mim eu encontrava

Mesmo em frente à casa-mãe

Encontrei-me na distância

Ai de quem por si não tem

Na memória qualquer esperança

Күн сайын сағат сайын

Сиқырлы көшелер арқылы

Мен түсіндім бе деп бардым

Қала қатты шаршады

қаңырап бос қалған қайғылы үйлер

Екеуі бірге арыз жазды

Олар қасбеттерде өмір сүреді

Тастау мен қызғаныштан

Біріктірілген верандаларда

Сағыныш шырмауығымен

Мен күлкі естимін

Басқа жастың жылауы арасында

Қартайған тротуарда

Едендегі тастар жетіспейді

Құрылыс алаңдары өмір

Қараңғылықтағы аллеялардан

Түнде болсын, күндіз болсын

Менің жұмбағым шешілді

Ал мен адасып қалсам

Мені көбірек таптым

Негізгі үйдің дәл алдында

Мен өзімді алыстан таптым

Жоқтарға қасірет

Есте кез келген үміт