Les crapauds - Alain Souchon

La nuit est limpide, l'étang est sans rides

Dans le ciel splendide luit le croissant d’or

Orme, chêne, tremble, nul arbre ne tremble

Au loin le bois semble un géant qui dort

Chien ni loup ne quitte sa niche ou son gîte

Aucun bruit n’agite la terre au repos

Alors dans la vase ouvrant en extase

Leurs yeux de topaze, chantent Les Crapauds

Ils disent: Nous sommes haïs par les hommes

Nous troublons leurs sommes de nos tristes chants

Pour nous, point de fêtes, Dieu seul sur nos têtes

Sait qu’il nous fît bêtes et non point méchants

Notre peau terreuse se gonfle et se creuse

D’une bave affreuse, nos flancs sont lavés

Et l’enfant qui passe, loin de nous s’efface

Et pâle nous chasse à coups de pavés

Des saisons entières, dans les fondrières

Un trou sous les pierres est notre réduit

Le serpent s’y roule, près de nous en boule

Quand il pleut en foule, nous sortons la nuit

Et dans les salades, faisant nos gambades

Pesants camarades, nous allons manger

Manger sans grimaces, cloportes ou limaces

Ou vers qu’on ramasse dans le potager

Nous aimons la mare, qu’un reflet chamarre

Où dort à l’amarre, un canot pourri

Dans l’eau qu’elle souille, sa chaîne se rouille

La verte grenouille y cherche un abri

Là, la source épanche, son écume blanche

Un vieux saule penche, au milieu des joncs

Et les libellules aux ailes de tulle

Font crever des bulles au nez des goujons

Quand la lune plaque, comme un vernis laque

Sur la calme flaque des marais blafards

Alors, symbolique et mélancolique

Notre long cantique sort des nénuphars

Orme, chêne, tremble, nul arbre ne tremble

Au loin le bois semble un géant qui dort

La nuit est limpide, l'étang est sans rides

Dans le ciel splendide, luit le croissant d’or

Түн ашық, тоған толқынсыз

Керемет аспанда алтын жарты ай жарқырайды

Қарағаш, емен, көктерек, Дірілмейді ағаш

Алыстан ағаш ұйықтап жатқан алыпқа ұқсайды

Ит те, қасқыр да өз орнын да, баспанасын да қалдырмайды

Ешбір дыбыс жерді тыныштандырмайды

Сонымен экстаздағы вазаның ашылуы

Олардың топаз көздері, The Toads әнін айтады

Олар: «Бізді еркектер жек көреді

Мұңды әндерімізбен олардың қосындысын бұзамыз

Біз үшін той-томалақ жоқ, Басымызда жалғыз Алла

Бізді зұлымдық емес, ақымақ қылғанын біледі

Біздің жер бетіндегі теріміз ісініп, ойып кетеді

Қорқынышты ағып, бүйірлеріміз жуылады

Ал өтіп бара жатқан бала бізден алыстап кетеді

Ал ақшыл бізді тастармен қуып келеді

Жыл мезгілдері, батпақтарда

Тастардың астындағы шұңқыр - біздің шегінуіміз

Жылан оның ішінде домаланып, бізге жақын доп

Қатты жаңбыр жауса, түнде шығамыз

Ал салаттарда, біздің гамболдарды жасау

Ауыр жолдастар, тамақ ішейік

Күлкілі бет-әлпетсіз, ағаш биттері немесе шламдарсыз тамақтаныңыз

Немесе құрттарды біз көкөніс алаңынан жинаймыз

Біз шағылыстыратын тоғанды ​​жақсы көреміз

Айдауда ұйықтайтын жерде, шіріген каноэ

Суда ол ластайды, оның тізбегі тот басқарады

Жасыл бақа сол жерден пана іздейді

Сол жерде бұлақ ақ көбігін төгеді

Кәрі тал иіліп тұр

Ал тюль қанаттары бар инеліктер

Бұршақ мұрындардағы көпіршіктер

Ай лак боп кеткенде

Бозғылт батпақтардың тыныш шалшықта

Сонымен, символдық және меланхолия

Ұзақ әніміз лалагүлден шығады

Қарағаш, емен, көктерек, Дірілмейді ағаш

Алыстан ағаш ұйықтап жатқан алыпқа ұқсайды

Түн ашық, тоған толқынсыз

Керемет аспанда алтын жарты ай жарқырайды