Niebla del Riachuelo - Adriana Varela

Turbio fondeadero donde van a recalar

barcos que en el muelle para siempre han de quedar;

sombras que se alargan en la noche del dolor;

naufragos del mundo que han perdido el corazón;

puentes y cordajes donde el viento viene a aullar;

barcos carboneros que jamás han de zarpar;

torvo cementerio de las naves que, al morir,

sueñan, sin embargo, que hacia el mar han de partir.

Niebla del Riachuelo,

amarrado al recuerdo

yo sigo esperando;

niebla del Riachuelo,

de ese amor, para siempre,

me vas alejando…

Nunca más volvio;

nunca más la vi;

nunca más su voz nombro mi nombre junto a mi…

…esa misma voz que dijo «Adios!».

Sueña, Marínero, con tu viejo bergantin;

bebe tus nostalgias en el sordo

LLueve sobre el puerto, mientras tanto, mi cancion;

llueve lentamente sobre tu desolación…

Anclas que ya nunca, nunca mas, han de levar;

bordas de lanchones sin amarras que soltar;

triste caravana sin destino ni ilusion,

como un barco preso en la botella del figon…

Олар қонатын көлеңкелі тірек

айлақта мәңгі қалуы керек қайықтар;

ауырсыну түнінде ұзартылатын көлеңкелер;

жүрегінен айырылған дүниенің төбелестері;

жел соққан жерде көпірлер мен арқандар;

ешқашан жүзбейтін көмір кемелері;

кемелердің қасіретті зираты, олар өліп жатқанда,

бірақ олар теңізге қарай кету керек деп армандайды.

өзен тұманы,

естелікке байланысты

Мен әлі күтемін;

өзен тұманы,

сол махаббаттан мәңгілік,

сен мені қуып бара жатырсың...

Мен ешқашан оралмадым;

Мен оны енді ешқашан көрмедім;

Оның дауысы енді менің атымды қасымда атаған жоқ...

… «Қош бол!» деген сол дауыс.

Арманда, Теңізші, ескі бригантиніңізбен;

саңырауда сағынышыңды іш

Портқа жаңбыр жауады, бұл арада менің әнім;

қаңыраған жеріңе баяу жаңбыр жауады...

Ешқашан, енді ешқашан көтерілмейтін якорь;

босату үшін арқандары жоқ баржалардың саятшылықтары;

тағдырсыз немесе елессіз қайғылы керуен,

фигон бөтелкесінде қамалған кеме сияқты ...