Soledad - Adriana Varela, Bernardo Baraj, Litto Nebbia

Yo no quiero que nadie a mi me diga

Que de tu dulce vida tu ya me has arrancado

Mi corazón una mentira pide

Para esperar tu imposible llamado

Yo no quiero que nadie se imagine

Como es de amarga y honda mi eterna soledad

Pasan las noches y el minutero muele

La pesadilla de su lento tic tac

En la doliente sombra de mi cuarto al esperar

Sus pasos que quiza no volveran

A veces me parece que ellos detienen su andar

Sin atreverse luego a entrar

Pero no hay nadie y ella no viene

Es un fantasma que crea mi ilusion

Y que al desvanecerse va dejando su vision

Cenizas en mi corazón

En la plateada esfera del reloj

Las horas que agonizan se niegan a pasar

Hay un desfile de extrañas figuras

Que me contemplan con burlon mirar

Es una caravana interminable

Que se hunde en el olvido con su mueca espectral

Se va con ella tu boca que era mia

Solo me queda la angustia de mi mal

Маған ешкімнің айтқанын қаламаймын

Сен мені тәтті өміріңнен алып тастадың

менің жүрегім өтірік сұрайды

Сіздің мүмкін емес қоңырауыңызды күту үшін

Мен ешкімнің елестеткенін қаламаймын

Мәңгілік жалғыздығым қандай ащы және терең

Түндер өтіп, минут тілі дірілдейді

Оның баяу соққысының қорқынышы

Күту кезінде бөлмемнің қайғылы көлеңкесінде

Оның қайтып келмейтін қадамдары

Кейде маған олар жүруді тоқтатқандай көрінеді

Кіруге батылдықсыз

Бірақ ешкім жоқ, ол келмейді

Бұл менің иллюзиямды тудыратын елес

Және ол сөнгенде, ол өз көзқарасын қалдырады

жүрегімде күл

Күміс сағат бетінде

Өлім сағаттары өтуден бас тартады

Біртүрлі фигуралар шеруі өтіп жатыр

Олар мені мазақ ететін көзқараспен қарайды

Бұл шексіз керуен

Бұл өзінің спектрлік сұрлығымен ұмытылады

Менікі болған аузың онымен бірге жүреді

Менде тек зұлымдықтың азабы бар