Никто не придет - Адаптация

Где красивая смерть самый лучший исход,

Если повезет, то не пронесет.

От подаренных игрушек да слепых детей,

От разбитых кулаков до безумных идей,

По потушенным надеждам продолжает вперед.

Там никто не ждет, там никто не ждет.

И с новой болью мы вступим в очередной XXI век,

И заплачут деревья, и засмеется казенный асфальт,

И мой сказочный друг ненароком посмотрит в пустое окно,

Он закроет за собой дверь, ему нечего будет сказать…

По испуганному эху и поездам,

Утирая слезы от злых побед,

В сотый раз кончая самим собой,

Воскрешаю и снова в бой.

И съезжает вечность от пустоты,

От пересоленной пищи и духовной еды

Одиночество примет, сохранит и спасет,

Ведь никто не поймет, никто не поймет.

И с новой болью мы вступим в очередной XXI век,

И заплачут деревья, и засмеется казенный асфальт,

И мой сказочный друг ненароком посмотрит в пустое окно,

Он закроет за собой дверь, ему нечего будет сказать…

Падает снег на лихую башку,

Снова как раньше, как прежде стою.

В грязных ботинках и в рваном пальто,

Бесплатно прохожим дарую тепло.

И ничто не вечно, не все как всегда,

Умирала любовь, расцветала земля.

И когда я умру, будет гололед,

И никто не придет, никт не придет.

И с новой болью мы вступим в очередной XXI век,

И заплачут деревья, и засмеется казенный асфальт,

И мой сказочный друг ненароком посмотрит в пустое окно,

Он закроет за собой дверь, ему нечего будет сказать…

Әдемі өлім ең жақсы нәтиже болған жерде,

Жолың болса, оны көтере алмайсың.

Сыйға берілген ойыншықтар мен зағип балалардан,

Жарылған жұдырықтан ақылсыз идеяларға дейін,

Үміттері сөніп, алға ұмтылады.

Ол жерде ешкім күтіп тұрған жоқ.

Жаңа азаппен біз келесі 21 ғасырға кіреміз,

Ал ағаштар жылайды, ал ресми асфальт күледі,

Менің керемет досым абайсызда бос терезеге қарайды,

Артынан есікті жауып қояды, айтары жоқ...

Қорқынышты жаңғырықтар мен пойыздармен,

Жаман жеңістерден көз жасын сүртіп,

Жүзінші рет өзімен аяқталады,

Мен қайта тірілемін және қайтадан күресемін.

Мәңгілік бостықтан шығады,

Тұзды ас пен рухани азықтан

Жалғыздық қабылдайды, сақтайды және сақтайды,

Өйткені, ешкім түсінбейді, ешкім түсінбейді.

Жаңа азаппен біз келесі 21 ғасырға кіреміз,

Ал ағаштар жылайды, ал ресми асфальт күледі,

Менің керемет досым абайсызда бос терезеге қарайды,

Артынан есікті жауып қояды, айтары жоқ...

Басына қар жауады,

Тағы да бұрынғыдай, бұрынғыдай тұрамын.

Лас етік пен жыртық пальтода,

Мен өтіп бара жатқандарға тегін жылу сыйлаймын.

Ештеңе мәңгілік емес, бәрі бұрынғыдай емес,

Махаббат өлді, жер гүлденді.

Ал мен өлсем мұз болады

Және ешкім келмейді, ешкім келмейді.

Жаңа азаппен біз келесі 21 ғасырға кіреміз,

Ал ағаштар жылайды, ал ресми асфальт күледі,

Менің керемет досым абайсызда бос терезеге қарайды,

Артынан есікті жауып қояды, айтары жоқ...