Голод - Адаптация

Голод, третьи сутки холод,

Из потайных карманов лезет наружу осень…

Я перестал смеяться, смех – это те же слезы,

Жаль, что опять напрасно, жаль, что опять все то же

Долго ещё до дома, сквозь темноту кордона,

Мимо трещащих окон, по тишине упругой

Рвутся тугие нервы, годы и километры,

Крепко сжимают пальцы окоченевший воздух

Время гнилых устоев пенится, ждут героев…

Ждут берега чужие тех, кто уходит в море,

Страшно бывает утром, к вечеру все проходит,

Сны – это только средство от беспросветной скуки…

Здесь не бывает больно, здесь уже все привыкли

Рвать пустоту на части или ширятся пылью,

Плотно сидят на кайфе новые гегемоны,

Жадно вкушают счастье люди с глазами зомби…

В цепи нового света небо взорвет ракета,

День ото дня все выше травы и небоскребы,

Страны третьего мира помнят историю Рима,

Что же здесь с нами стало, что же здесь с нами было…

Снова часы на башне отбарабанят полночь,

Вечность застынет в камне, и бесконечный космос

Будет смотреть с тоскою на ненасытный хаос,

На города в руинах, на все, что от нас осталось…

Голод, третьи сутки холод,

Из потайных карманов лезет наружу осень…

Я перестал смеяться, смех – это те же слезы,

Жаль, что опять напрасно, жаль, что опять все то же…

Үшінші күн аштық, суық,

Жасырын қалталардан күз шығады...

Мен күлуді қойдым, күлкі сол баяғы көз жас

Қайта босқа, өкініштісі тағы бәрі бұрынғыдай

Үйден көп бұрын, кордонның қараңғылығы арқылы,

Сықырлаған терезелерден өтіп, серпімді тыныштық арқылы

Тар нервтер жыртылады, жылдар мен километрлер,

Саусақтар қатайған ауаны мықтап қысады

Шіріген іргетастың уақыты көбіктеніп, батырлар күтіп тұр ...

Бөтен жағалаулар теңізге барғандарды күтеді,

Таңертең қорқынышты, кешке бәрі кетті,

Армандар - бұл үмітсіз жалықтырудың емі ...

Бұл жерде ауырмайды, мұнда бәрі үйреніп қалған

Бос орынды жыртыңыз немесе шаңмен кеңейтіңіз,

Жаңа гегемондар шуға мықтап отыр,

Зомби көздері бар адамдар бақыттың дәмін ашкөз сезінеді ...

Жаңа әлемнің тізбегінде зымыран аспанды жарып жібереді,

Күн өткен сайын шөптер мен зәулім ғимараттар биіктейді,

Үшінші әлем елдері Рим тарихын еске алады,

Мұнда бізге не болды, мұнда бізге не болды ...

Мұнарадағы сағат тағы да түн ортасын соғады

Мәңгілік тасқа, шексіз кеңістікке қатады

Сағынышпен қарайды тойымсыз хаосқа,

Қираған қалаларда, бізден қалған барлық нәрселерде ...

Үшінші күн аштық, суық,

Жасырын қалталардан күз шығады...

Мен күлуді қойдым, күлкі сол баяғы көз жас

Қайтадан бекер болғаны өкінішті, бәрі бұрынғыдай болғаны өкінішті...