Эпилог - Ольга Кормухина

Вот и все сначала до конца, пройден долгий путь к сердцам.

Пройден путь и грустно мне чуть-чуть вслед смотреть моим мечтам.

Вдаль, вдаль без следа уходят они, где, где как бенгальские огни,

Ни гаснут в фиолетовой ночи, но, жив еще огонь моей свечи.

Вот и все эхом прошлых дней, смолкнет музыка сейчас.

Но свеча горит в руке моей, отражая звездам глаз.

Ночь, ночь обещает новых звезд, но, жаль только скоро расцветет.

И в предрассветном небе, как и дом, свет дум и звезд напишет эпилог.

Роль, роль моя вдохновенна, но, но опустеет сцена.

Ночь схлынет как лучи прожекторов, в дар мне, оставив только грусть стихов.

Но светит в ночи, луч талой свечи.

Вот и все сначала до конца, пройден долгий путь…

Міне, басынан аяғына дейін, жүректерге ұзақ жол келді.

Жол өтті, армандарымның артынан аздап қарау маған мұңды.

Алыс, алысқа із-түзсіз, қайда, ұшқын сияқты қайда,

Олар күлгін түнде сөнбейді, бірақ менің шырағымның оты әлі тірі.

Өткен күндердің жаңғырығы осы, енді музыка үнсіз қалады.

Бірақ қолымда шам жанып, жұлдыздардың көздерін көрсетеді.

Түн, түн жаңа жұлдыздарды уәде етеді, бірақ ол жақында ғана гүлдейді, өкінішті.

Ал таң алдындағы аспанға үй сияқты ой нұры мен жұлдыздар эпилог жазады.

Рөл, менің рөлім шабыттандырады, бірақ сахна бос болады.

Поэзияның мұңын ғана қалдырып, маған сый етіп, прожекторлардың шоқындай басылады түн.

Бірақ түнде жарқырайды, еріген шамның сәулесі.

Міне, басынан аяғына дейін, ұзақ жол өтті ...