L'âge idiot - Jacques Brel

L'âge idiot, c’est à vingt fleurs

Quand le ventre brûle de faim

Qu’on croit se laver le cœur

Rien qu’en se lavant les mains

Qu’on a les yeux plus grands que le ventre

Qu’on a les yeux plus grands que le cœur

Qu’on a le cœur encore trop tendre

Qu’on a les yeux encore pleins de fleurs

Mais qu’on sent bon les champs de luzerne

L’odeur des tambours mal battus

Qu’on sent les clairons refroidis

Et les lits de petite vertu

Et qu’on s’endort toutes les nuits

Dans les casernes

L'âge idiot, c’est à trente fleurs

Quand le ventre prend naissance

Quand le ventre prend puissance

Qu’il vous grignote le cœur

Quand les yeux se font plus lourds

Quand les yeux marquent les heures

Eux qui savent qu'à trente fleurs

Commence le compte à rebours

Qu’on rejette les vieux dans leur caverne

Qu’on offre à Dieu des bonnets d'âne

Mais que le soir on s’allume des feux

En frottant deux cœurs de femmes

Et qu’on regrette déjà un peu

Le temps des casernes

L'âge idiot c’est soixante fleurs

Quand le ventre se ballotte

Quand le ventre ventripote

Qu’il vous a bouffé le cœur

Quand les yeux n’ont plus de larmes

Quand les yeux tombent en neige

Quand les yeux perdent leurs pièges

Quand les yeux rendent les armes

Qu’on se ressent de ses amours

Mais qu’on se sent des patiences

Pour de vieilles sur le retour

Ou des trop jeunes en partance

Et qu’on se croit protégé

Par les casernes

L'âge d’or c’est quand on meurt

Qu’on se couche sous son ventre

Qu’on se cache sous son ventre

Les mains protégeant le cœur

Qu’on a les yeux enfin ouverts

Mais qu’on ne se regarde plus

Qu’on regarde la lumière

Et ses nuages pendus

L'âge d’or c’est après l’enfer

C’est après l'âge d’argent

On redevient petit enfant

Dedans le ventre de la terre

L'âge d’or c’est quand on dort

Dans sa dernière caserne

Идиот жасы - жиырма гүл

Іші аштықтан күйіп тұрғанда

Біз жүрегімізді жууға сенеміз

Тек қолды жуу арқылы

Біздің асқазанымыздан үлкенірек көзіміз бар

Біздің көзіміз жүрегімізден үлкен

Біздің жүрегіміз әлі де нәзік

Көзіміз әлі гүлге толы

Бірақ жоңышқа алқаптарынан жақсы иіс шығады

Нашар соғылған барабандардың иісі

Біз бұталардың салқындағанын сеземіз

Кішкене ізгілік төсектері

Ал біз күнде түнде ұйықтаймыз

Казармада

Ақымақ жас – отыз гүл

Іш пайда болған кезде

Іш қуат алған кезде

Ол сіздің жүрегіңізді тістеп алсын

Көздер ауырлағанда

Көздер сағаттарды белгілегенде

Мұны білетіндер отыз гүлде

Кері санақты бастаңыз

Қарттарды үңгірлеріне қайта тастасын

Бұл біз Құдайға дүңгіршектерді ұсынамыз

Бірақ кешке біз от жағамыз

Екі әйелдің жүрегін ысқылау

Ал біз қазірдің өзінде аздап өкінеміз

казарма уақыты

Ақымақ жас – алпыс гүл

Іші тербелгенде

Іш қарыншалары қозғалғанда

Ол сенің жүрегіңді жеді

Көздің жасы қалмағанда

Көз қарға түскенде

Көздер тұзақтарын жоғалтқанда

Көздер берілгенде

Біз оның махаббатын сезінеміз

Бірақ сабырлы болайық

Қайтар жолда қарт адамдарға

Немесе тым жас кету

Және біз өзімізді қорғалған сезінеміз

Казарманың жанында

Алтын ғасыр - біздің өлген кезіміз

Оның ішінің астында жатайық

Біз оның ішінің астына жасырамыз

Жүректі қорғайтын қолдар

Біздің көзіміз ақыры ашылды

Бірақ енді бір-бірімізге қарамайық

Жарықты көрейік

Және оның ілулі бұлттары

Алтын ғасыр тозақтан кейінгі

Бұл күміс дәуірден кейін

Біз қайтадан кішкентай бала болдық

Жердің іші

Алтын ғасыр - біз ұйықтайтын кез

Соңғы казармасында