You Were But A Ghost In My Arms - Agalloch

Like snowfall, you cry a silent storm

Your tears paint rivers on this oaken wall…

Amber nectar, misery ichor

…cascading in streams of hallowed form

For each stain, a forsaken shadow

You are the lugubrious spirit

Etched in the oak of wonder

You are the sullen voice and silent storm

Each night I lay

Awakened by her shivering silent voice

From the shapes in the corridor walls

It pierces the solitude like that of a distant scream

In the pitch-black forest of my delusion.

With each passing day, a deeper grave.

«Why did you leave me to die?»

«Why did you abandon me?»

«Why did you walk away and leave me bitterly yearning?»

Her haunting, contorted despair was etched into the wood’s grain

Though fire rages within me, no fire burns fiercer than her desire

The shape whispers my name.

I damn this oak!

I damn her sorrow!

I damn these oaken corridors

That bear the ghosts of those I’ve thrown away!

Though tempted I am to caress her texture divine

And taste her pain sweet, sweet like brandy wine;

I must burn these halls, these corridors

And silence her shrill, tormenting voice

…forever

Like snowfall, you cried a silent storm

No tears stain this dust in my hands

But from this ashen gray, her voice still

Whispers my name.

You were the lugubrious spirit

Who haunted the oak of wonder

You were the geist that warned this frozen silent storm

You were but a ghost in my arms

Қар жауғандай, сіз үнсіз дауыл болып жылайсыз

Сіздің көз жасыңыз осы емен қабырғадағы өзендерді бояды...

Кәріптас шырыны, қасірет ішоры

…қасиетті пішіндегі ағындардағы каскадты

Әрбір дақ үшін тасталған көлеңке

Сен – шімірікпес рухсың

Таңғажайып емен ағашында қашалған

Сіз күңгірт дауыс пен үнсіз дауылсыз

Әр түнде мен жаттым

Оның дірілдеген үнсіз дауысынан оянды

Дәліз қабырғаларындағы пішіндерден

Ол алыстағы айғайдай жалғыздықты тесіп өтеді

Менің алданымның қалың қара орманында.

Күн өткен сайын тереңірек бейіт.

«Неге мені өлуге  тастап кеттің?»

«Неге мені тастап кеттің?»

«Неге кетіп қалдың да, мені сағынышпен қалдырдың?»

Оның жан түршігерлік, қиналған үмітсіздігі ағаш дәніне сіңіп кетті

Менің ішімде от болса да, оның қалауынан асқан от жоқ

Пішін менің атымды сыбырлайды.

Мен бұл еменді қарғыс атсын!

Мен оның қайғысын қарғыс атсын!

Мен бұл емен дәліздерді қарғыс атсын

Бұл мен лақтырып жібергендердің елестерін көтереді!

Мен оның құрылымын сипап көргім келсе де

Оның дәмі тәтті, тәтті коньяк шарабы сияқты;

Мен осы залдарды, дәліздерді өртеп жіберуім керек

Оның шыңғырған, азаптайтын дауысын өшіріңіз

…мәңгілік

Қар жауғандай, сіз үнсіз дауыл болып жыладыңыз

Менің қолымдағы бұл шаңды көз жасы да қалдырмайды

Бірақ бұл күлгін сұр, оның дауысы әлі де

Менің атымды сыбырлайды.

Сіз шыдамсыз рух едіңіз

Таңғажайып еменді кім аңдыды

Сіз бұл мұздатылған үнсіз дауыл туралы ескерткен геист болдыңыз

Сен менің құшағымдағы елес едің