Britten: Seven Sonnets of Michelangelo, Op. 22 - Sonetto XXX - Peter Pears, Бенджамин Бриттен

Veggio co' be' vostri occhi un dolce lume

Che co' mie ciechi già veder non posso;

Porto co' vostri piedi un pondo addosso

Che de' mie zoppi non è già costume

Volo con le vostr’ale senza piume;

Col vostr’ingegno al ciel sempre son mosso;

Dal vostr’arbitrio son pallido e rosso

Freddo al sol, caldo alle più fredde brume

Nel voler vostro è sol la voglia mia

I miei pensier nel vostro cor si fanno

Nel vostro fiato son le mie parole

Come luna da sé sol par ch’io sia

Ché gli occhi nostri in ciel veder non sanno

Se non quel tanto che n’accende il sole

Мен сенің көздеріңнен тәтті нұрды көремін

Мен соқыр адамдарыммен қазірдің өзінде көре алмаймын;

Мен сенің аяғыңмен пондо киемін

Менің шал халқыма әдет емес екенін

Мен сенің қанатыңмен қауырсынсыз ұшамын;

Сенің ақылыңмен мен әрқашан көкке көтерілемін;

Сенің еркіңнен мен бозарып, қызардым

Күнде суық, ең суық тұманда ыстық

Менің қалауым сенікі

Менің ойларым сенің жүрегіңде

Сенің тынысыңда менің сөздерім

Мен жалғыз ай сияқтымын

Өйткені біздің көзіміз көкте көруді білмейді

Күннің жарқырағанына жетпесе