Синева - Евгений Григорьев – Жека

Надо мной карусель неба синего,

А вокруг васильковая степь,

И спиною, упав на Россию, я,

В синеву буду молча смотреть.

Захлебнусь глубиной её омута,

Распластавшись крестом на траве,

Полечу ветерком чуть затронутый,

По бескрайней её синеве.

Горький привкус травинки надкушенной,

Во хмельную толкнёт пелену,

Поломает меня безоружного

Проигравшего, с жизнью войну.

Всё что пройдено в миг подитожится,

Просветлеет «на раз» голова,

И возьмёт мою душу в заложницы,

Этих русских небес синева.

К ней губами прижмусь пересохшими,

До беспамятства ею напьюсь,

Хоть с живыми теперь, хоть с усопшими,

В синеву я уйти не боюсь.

Но лежу я, живой, ещё вроде бы,

Не открыты на небо пути,

Прислонившись спиной к своей Родине,

Посреди васильковой степи.

Үстімде көк аспанның карусельі,

Жүгері гүлді көк даланың айналасында,

Менің арқамда Ресейге құлап, мен,

Мен үнсіз көкке қараймын.

Мен оның құйынының тереңдігінде тұншығамын,

Шөпке крест сияқты жайылған,

Мен самалмен ұшып кетемін,

Өзінің шексіз көгілдірімен.

Тістеген шөптің ащы дәмі,

Жамбасты мастыққа итермелейді,

Мені қарусыз сындырады

Жеңілген, соғыс өмірімен.

Бір сәтте өткеннің бәрі қорытындыланады,

Басы «бірден» жарқырайды,

Жанымды кепілге ал,

Бұл орыс аспаны көгілдір.

Мен оған құрғақ ернімді басамын,

Мен оны ес-түссіз ішемін,

Қазір тірі болса да, өлі болса да,

Мен көкке түсуден қорықпаймын.

Бірақ мен өтірік айтамын, тірі, әлі де сияқты,

Жұмаққа апарар жолдар ашық емес,

Туған жерге арқа сүйеп,

Жүгері гүлді көк даланың ортасында.