Черный ворон - Евгений Григорьев – Жека

Горький жребий выпал решкой —- тяжкий путь,

Перепутал ветром косы терпких трав,

Смуглый бархат твоих глаз и шёпот губ

Вспоминаю я в далёких лагерях.

И кабацкий звон гитары до зари,

Да не скоро мне тебе придётся петь,

Не курлычут за окошком сизари,

Собираясь в свое небо улететь.

Чёрный ворон сел на мёртвую сосну

И тревожит смехом неба тишину,

И под этот хохот воронья

Потихоньку тлеет жизнь моя,

Потихоньку тлеет жизнь моя.

Жребий горький за туманы потащил,

Я в туманах этих взгляд твой потерял,

Лишь услышал за окошком трепет крыл,

Думал голубь, ворон мне захохотал.

Чёрный ворон сел на мёртвую сосну

И тревожит смехом неба тишину,

И под этот хохот воронья

Потихоньку тлеет жизнь моя,

Потихоньку тлеет жизнь моя.

Чёрный ворон сел на мёртвую сосну

И тревожит смехом неба тишину,

И под этот хохот воронья

Потихоньку тлеет жизнь моя,

Потихоньку тлеет жизнь моя.

Ащы лот құйрықты - қиын жол,

Шөптердің жел өрімдерімен шатастырып,

Көздеріңнің қара барқыттары мен ерндеріңнің сыбыры

Алыстағы лагерьлерде болғаным есімде.

Таң атқанша гитараның шырылдауы,

Иә, жақында сіз маған ән айтуыңыз керек,

Терезенің сыртында міңгір етпеңіз,

Аспаныңа ұшпақшы.

Қара қарға өлген қарағайдың үстіне отырды

Тыныштықты аспан күлкісімен бұзады,

Ал мына қарғаның күлкісі астында

Ақырындап жанып жатыр өмірім

Біртіндеп өмірім сөніп барады.

Тұман үшін ащы жер сүйреп,

Осы тұманда сенің көзқарасыңды жоғалттым,

Мен терезенің сыртында қанаттардың қаққанын естідім,

Көгершін ойлады, қарға маған күлді.

Қара қарға өлген қарағайдың үстіне отырды

Тыныштықты аспан күлкісімен бұзады,

Ал мына қарғаның күлкісі астында

Ақырындап жанып жатыр өмірім

Біртіндеп өмірім сөніп барады.

Қара қарға өлген қарағайдың үстіне отырды

Тыныштықты аспан күлкісімен бұзады,

Ал мына қарғаның күлкісі астында

Ақырындап жанып жатыр өмірім

Біртіндеп өмірім сөніп барады.