our city is a floodplain - Xerxes

Disconnected from the gravel in the alleys

that taught our throats to sing,

I miss these streets and how they used to hold me

like the bedroom in the suburbs where I used to sleep.

This city built it’s lights like a cradle for the desperate youth,

but when we left it was a wasted bed,

worn to death by the bodies of our darkest nightmares

and the memories our coldest sweats.

And i don’t know if I could sleep again,

this place has killed our dreams.

I traced a map on the back of my hand,

but i still can’t see.

How did we lose our way?

I feel like the rain, raising the water by day,

and soaking river road with the memory of what used to be.

Maybe it was me that pulled the tide,

so when the pressure gets too high,

I can disappear at the water’s edge,

so i can swim in my own regrets.

But we’re still separated from the river that left us here,

we grew by the silt from the floodplain,

but we withered to grey in the sun,

our veins too swollen to stay shut.

We’re the waters that dried up,

we’re the blood that was lost.

We’re the flood that returned unrecognized,

we’re the homes that never forgot.

Аллеялардағы қиыршық тастардан ажыратылған

бұл біздің көмейімізді ән айтуды  үйреткен,

Мен бұл көшелерді сағындым және олар мені қалай ұстайтындар

Мен ұйықтайтын қала маңындағы жатын бөлме сияқты.

Бұл қала үмітсіз жастарға бесіктей шамдарын салды,

бірақ біз кеткен кезде ол бос төсек болды,

біздің ең қараңғы түндеріміздің денелері өлгенше киді

және біздің ең суық теріміз туралы естеліктер.

Қайта ұйықтай алатынымды білмеймін,

бұл жер біздің арманымызды өлтірді.

Мен қолымның артында картаны байқадым,

бірақ мен әлі көре алмаймын.

Біз жолымыздан қалай адасып қалдық?

Мен өзімді жаңбыр сияқты сезінемін, суды күн сайын көтеріп,

және бұрын болған жады және суланған өзен жолы.

Толқынды  мен  тартып   мен болған шығармын 

сондықтан қысым тым жоғарылағанда,

Мен судың жағасында жоғалып  боламын,

сондықтан мен өз өкінішімде жүзе аламын.

Бірақ бізді осында қалдырған өзеннен әлі де бөлекпіз,

біз су басу алқабындағы лайда өстік,

бірақ күнде сұрға құрғадық,

біздің тамырларымыз тым ісіп кеткен, жабылып қалу мүмкін емес.

Біз кеуіп қалған сулармыз,

біз жоғалған қанбыз.

Біз танылмай қайтқан тасқынбыз,

біз ешқашан ұмытпайтын үйлерміз.