Запах війни - Тік

Телеграфи мовчать, хтось зрадив ідею.

Всі втратили віру але лиш дивляться в небо.

Там апостоли грають у карти під скрегіт зубів.

На розбитих іконах колишніх ідей

Плачуть горобці бо у них Прометей

Заберає вогонь, щоб зігріти Богів.

Приспiв:

І віяв вітер, плакали квіти.

Боже, зглянься, це ж все твої діти.

Так жадібно вдихають грудьми запах війни.

Хто вмирав десять раз за волю,

Той знає справжню її ціну.

Хто розгніваний бігав по полю

Вбиваючи грім піднімав цілину.

І скидаючи з себе хреста,

Бо не в змозі нести.

Десять раз задля того вмирав,

Щоби знову воскрести.

Приспiв:

І віяв вітер, плакали квіти.

Боже, зглянься, це ж все твої діти.

Так жадібно вдихають грудьми запах війни.

Вийдеш з хати, подітись немає куди від болю.

Де дорога від сліз буркуном проросла.

Від порогу, до Гуляй поля.

Телеграфтар үнсіз, біреу идеяға опасыздық жасады.

Барлығы сенімін жоғалтты, бірақ тек аспанға қарайды.

Онда елшілер тіс жарғанша карта ойнайды.

Ескі идеялардың сынған белгішелерінде

Торғайлар жылап жатыр, өйткені оларда Прометей бар

Құдайларды жылыту үшін отты алып тастайды.

Хор:

Ал жел соқты, гүлдер жылады.

Құдай-ау, қарашы, бұлардың бәрі сенің балаларың.

Олар соншалықты ашкөздікпен соғыс иісін жұтады.

Бостандық үшін он рет өлген,

Оның шынайы құнын біледі.

Кім ашуланып далаға жүгірді

Күн күркіреуін өлтіру қызды көтерді.

Және айқышты лақтырып,

Өйткені шыдай алмай.

Ол үшін он рет өлді,

Қайта тірілу үшін.

Хор:

Ал жел соқты, гүлдер жылады.

Құдай-ау, қарашы, бұлардың бәрі сенің балаларың.

Олар соншалықты ашкөздікпен соғыс иісін жұтады.

Үйден шығасың, ауырудан барар жер жоқ.

Көз жасынан жол беде өскен жерде.

Табалдырықтан далаға дейін.