Bodenstown Churchyard - The Wolfe Tones

In Bodenstown churchyard there is a green grave

And wildly around it the winter winds rave;

Small shelter I ween are the ruined walls there

When the storm sweeps down on the plains of Kildare

Once I lay on that sod it lies over Wolfe Tone

And thought how he perished in prison alone

His friends unavenged and his country unfreed

«Oh, bitter,» I said, «is the patriots meed

«For in him the heart of a woman combined

With heroic spirit and a governing mind

A martyr for Ireland, his grave has no stone

His name sheldom named, and his virtues unknown.»

I was woke from my dream by the voices and tread

Of a band who came into the home of the dead;

They carried no corpse, and they carried no stone

And they stopped when they came to the grave of Wolfe Tone

There were students and peasants, the wise and the brave

And an old man who knew him from cradle to grave

And children who thought me hard-hearted, for they

On that sanctified sod were forbidden to play

But the old man, who saw I was mourning there, said:

«We come, sir, to weep where young Wolfe Tone is laid

And we’re going to raise him a monument, too

A plain one, yet fit for the loyal and true.»

My heart overflowed, and I clasped his old hand

And I blessed him, and blessed every one of his band:

«Sweet, sweet tis to find that such faith can remain

In the cause and the man so long vanquished and slain.»

In Bodenstown churchyard there is a green grave

And freely around it let winter winds rave

Far better they suit him the ruin and gloom

Till Ireland, a nation, can build him a tomb

Боденстаун шіркеуінің ауласында жасыл қабір бар

Оның айналасында қысқы жел соғады;

Кішкентай баспана - бұл қираған қабырғалар

Килдаре жазықтарында дауыл соққанда

Бірде мен сол содты қойдым

Бір өзі түрмеде қалай өлгенін ойлады

Оның достары кек алды, елі азат болды

«Ой, ащы, - дедім мен, - патриоттар тойтарыс береді

«Онда әйелдің жүрегі біріктірілген

Батырлық рухпен және басқарушы ақылмен

Ирландия үшін шейіт болған, оның бейітінде тас жоқ

Оның аты-жөні белгісіз, қасиеті белгісіз».

Мен өз арманымнан дауыстар мен жүгіруден ояндым

Өлгендер үйіне келген топтың;

Олар мәйітті де, тасты да алып жүрген жоқ

Олар Вольф Тонның бейітіне келгенде тоқтады

Студенттер мен шаруалар, ақылдылар мен батылдар болды

Оны бесіктен көрге дейін білетін қарт

Мені тас жүрек деп санайтын балалар

Бұл жерде киелі шөп ойнауға  тыйым салынған

Бірақ сол жерде жоқтап жатқанымды көрген қария:

«Біз, сэр, жас Вольф Тонның жатқан жеріне жылауға келдік

Және біз оған ескерткішті де тәрбиелеп отырмыз

Қарапайым, бірақ адал және шынайы адамдарға жарамды».

Жүрегім толып кетті, мен оның ескі қолын қыстым

Мен оған батасын беріп, оның әр тобына батасын бердім:

«Осындай сенімнің сақталуы мүмкін екенін білу тәтті, тәтті

Бұл іс пен адам ұзақ уақыт бойы жеңіліп, өлтірілді.»

Боденстаун шіркеуінің ауласында жасыл қабір бар

Оның айналасында қысқы желдер еркін соғады

Олар оған күйреу мен қараңғылықтан әлдеқайда жақсырақ

Ирландия ұлты оған қабір тұрғызғанша