Замерзаю - Татьяна Зыкина

замерзаю в этом городе в любой сезон

не бывает ничего холодей субботы, где только я и ноты

знаю, это временно, и в унисон подпевает хор хороших друзей:

«ну что ты, будет же работа, лето и природа

ну что ты, надо ли кого-то?

свобода — это же так много»

забываю в этом городе любой маршрут

не бывает направления сложней чем до дома

улиц незнакомых сетка нарисована.

дворы не врут.

я шагаю по дорожке своей, где в точке Б я может и согреюсь,

но двойные двери открываю каждый раз сама я

я не знаю, для чего мне

этот дом, где никого нет

в море окон нет того маяка

что горел бы для меня

умоляю «солнце"новое взойти скорей

растопить сугробы мокрых платков белых-белых

— так я себя жалела

знаю, это временно, но всё быстрей

испаряются запасы слов и глицина

и хотя бессильна эта медицина,

— новая свобода дышит в мою спину.

Мен бұл қалада кез келген маусымда тоңамын

Сенбіден суық ештеңе жоқ, мұнда тек мен және жазбалар

Мен бұл уақытша екенін білемін, ал жақсы достар хоры бір дауыста ән айтады:

«Е, сен несің, жұмыс та, жаз да, табиғат та болады

Ал, сен қандайсың, саған біреу керек пе?

бостандық өте көп»

Мен бұл қаланың кез келген бағытын ұмытамын

үйден қиын бағыт жоқ

бейтаныс көшелердің торы сызылған.

аулалар өтірік айтпайды.

Мен жол бойымен жүремін, В нүктесінде мен жылынамын,

бірақ қос есікті өзім ашқан сайын

Мен неге екенін білмеймін

бұл ешкім жоқ үй

Терезе теңізінде маяк жоқ

мен үшін не күйдірер еді

«Күннің» тезірек шығуын сұраймын

дымқыл ақ-ақ орамалдардың қар үйінділерін ерітіңіз

- сондықтан мен өзімді аядым

Мен бұл уақытша екенін білемін, бірақ тезірек

сөздер мен глициннің қоры буланып кетеді

және бұл дәрі дәрменсіз болса да,

— жаңа еркіндік арқамнан дем алады.