Чалый год - Татьяна Зыкина

чалый какой-то год — с собой сама один на один

дома уже не ждёт тело, руки глаза-миндаль

через двери две фразы, умру я не сразу

что же мне сделать надо?

даже кошки города на меня смотрят гордно

тёмные цыганские руки наврут с три короба

что всё у меня будет и всё ко мне вернётся скоро

мышцы совсем не те — время ушло на мысли пустые

на бег по комнате, на взгляды на часы и на листы

и на обои, дыни богини плейбоя,

но всё висит, и не на что жать.

кейбір жылтыр жыл - өзіммен бірге

дене енді үйде күтпейді, қолдар көз-бадам

есіктен екі сөз тіркесі, мен бірден өлмеймін

мен не істеуім керек?

тіпті қаланың мысықтары да маған мақтана қарайды

үш жәшіктен қара сыған қолдары жатады

Менде бәрі болатынын және бәрі жақын арада маған оралатынын

бұлшықеттер мүлдем бірдей емес - уақыт бос ойларға жұмсалды

бөлмеде жүгіріп, сағаттар мен парақтарды қарау

және тұсқағазда плейбой құдайының қауындары,

бірақ бәрі ілулі, басатын ештеңе жоқ.