Tulips - Sylvia Plath

The tulips are too excitable, it is winter here.

Look how white everything is, how quiet, how snowed-in.

I am learning peacefulness, lying by myself quietly

As the light lies on these white walls, this bed, these hands.

I am nobody;

I have nothing to do with explosions.

I have given my name and my day-clothes up to the nurses

And my history to the anesthetist and my body to surgeons.

They have propped my head between the pillow and the sheet-cuff

Like an eye between two white lids that will not shut.

Stupid pupil, it has to take everything in.

The nurses pass and pass, they are no trouble,

They pass the way gulls pass inland in their white caps,

Doing things with their hands, one just the same as another,

So it is impossible to tell how many there are.

My body is a pebble to them, they tend it as water

Tends to the pebbles it must run over, smoothing them gently.

They bring me numbness in their bright needles, they bring me sleep.

Now I have lost myself I am sick of baggage——

My patent leather overnight case like a black pillbox,

My husband and child smiling out of the family photo;

Their smiles catch onto my skin, little smiling hooks.

I have let things slip, a thirty-year-old cargo boat

stubbornly hanging on to my name and address.

They have swabbed me clear of my loving associations.

Scared and bare on the green plastic-pillowed trolley

I watched my teaset, my bureaus of linen, my books

Sink out of sight, and the water went over my head.

I am a nun now, I have never been so pure.

I didn’t want any flowers, I only wanted

To lie with my hands turned up and be utterly empty.

How free it is, you have no idea how free——

The peacefulness is so big it dazes you,

And it asks nothing, a name tag, a few trinkets.

It is what the dead close on, finally;

I imagine them

Shutting their mouths on it, like a Communion tablet.

The tulips are too red in the first place, they hurt me.

Even through the gift paper I could hear them breathe

Lightly, through their white swaddlings, like an awful baby.

Their redness talks to my wound, it corresponds.

They are subtle: they seem to float, though they weigh me down,

Upsetting me with their sudden tongues and their color,

A dozen red lead sinkers round my neck.

Nobody watched me before, now I am watched.

The tulips turn to me, and the window behind me

Where once a day the light slowly widens and slowly thins,

And I see myself, flat, ridiculous, a cut-paper shadow

Between the eye of the sun and the eyes of the tulips,

And I have no face, I have wanted to efface myself.

The vivid tulips eat my oxygen.

Before they came the air was calm enough,

Coming and going, breath by breath, without any fuss.

Then the tulips filled it up like a loud noise.

Now the air snags and eddies round them the way a river

Snags and eddies round a sunken rust-red engine.

They concentrate my attention, that was happy

Playing and resting without committing itself.

The walls, also, seem to be warming themselves.

The tulips should be behind bars like dangerous animals;

They are opening like the mouth of some great African cat,

And I am aware of my heart: it opens and closes

Its bowl of red blooms out of sheer love of me.

The water I taste is warm and salt, like the sea,

And comes from a country far away as health.

Қызғалдақтар тым қозғыш, бұл ​​жерде қыс.

Қараңызшы, бәрі ақ, қалай тыныш, қар жауды.

Мен тыныштықты үйреніп жатырмын, өз бетімше тыныш жатып

Жарық осы ақ қабырғаларда, мына төсекте, мына қолдарда жатқандықтан.

мен ешкім емеспін;

Менде жарылыстарға ешқандай қатысы жоқ.

Мен өзімнің атымды және күндізгі киімімді медбикелерге дейін бердім

Менің анестезиологқа               хирург     тарихым       

Олар менің басымды жастық пен манжеттің арасына қойды

Екі ақ қабақтың арасындағы жабылмайтын көз сияқты.

Ақымақ оқушы, ол бәрін қабылдауы керек.

Медбикелер өтеді және өтеді, олар қиындық туғызбайды,

Олар ақ қалпақ киген шағалалардың құрлықтың ішінде өтетін жолымен өтеді,

Қолдарымен бір нәрсе жасау, бір               

Сондықтан қанша бар екенін айту мүмкін емес.

Менің денем олар үшін тас, олар оны судай ұстайды

Аптап өтуі тиіс қиыршық тастарға бейім, оларды ақырын тегістейді.

Олар мені жарқыраған инелерімен ұйытады, ұйықтатады.

Қазір мен өзімді жоғалттым, жүктен жүріп қалдым——

Қара таблетка жәшігі сияқты түнгі патент былғары қорапшам,

Күйеуім мен балам отбасылық суреттен күліп тұр;

Олардың күлкілері менің теріме ілінеді, кішкентай күлімсіреген ілмектерім.

Мен жағдайлардың сырғып кетуіне жол бердім, отыз жастағы жүк қайығы

Менің атым мен мекен-жайыма қыңырлаңыз.

Олар мені сүйіспеншілікке толы қарым-қатынастарымнан тазартты.

Жасыл пластик жастықшалы арбада қорқып, жалаңаш

Мен өзімнің шайханаларымды, зығыр маталарымды, кітаптарымды көрдім

Көруден шығып, су менің басымнан кетті.

Мен қазір монахпын, мен ешқашан мұндай таза болған емеспін.

Мен гүлдерді қаламадым, тек алғым келді

Қолымды жоғары қаратып жату және мүлдем бос болу.

Қаншалықты тегін, сіз қаншалықты тегін білмейсіз——

Бейбітшілік соншалықты үлкен, ол сізді таң қалдырады,

Ол ештеңе                                                  сұрамайды.

Ақырында, өлілер жақындайды;

Мен оларды елестетемін

Communion планшеті сияқты ауыздарын жабу.

Қызғалдақтар тым қызарып кетті, олар мені ренжітті.

Тіпті сыйлық қағазы арқылы да олардың тыныс алғанын еститінмін

Аппақ жамылғылары арқылы сұмдық сәби сияқты.

Олардың қызаруы менің жараларыма келіседі, деп хабарлайды ол.

Олар нәзік: олар қалқып бара жатқан сияқты, мені ауырлатса да,

Олардың кенеттен шыққан тілдері мен түсі мені ренжітті,

Мойныма оншақты қызыл қорғасын батып бара жатыр.

Мені бұрын ешкім бақылаған жоқ, қазір мен  бақылап жатырмын.

Қызғалдақтар маған қарай бұрылады, артымдағы терезе

Күніне бір жарық баяу кеңейіп, баяу сөнетін жерде,

Ал мен өзімді тегіс, күлкілі, қағаздан жасалған көлеңкедей көремін

Күннің көзі мен қызғалдақтың көзінің арасында,

Менде бетім жоқ, мен өзімді эффестте алғым келді.

Ашық қызғалдақтар менің оттегімді жейді.

Олар келгенге дейін ауа жеткілікті тыныш болды,

Келіп-келеді, тыныспен, ешбір әбігерсіз.

Сосын қызғалдақтар оны қатты дыбыс сияқты толтырды.

Енді ауа оларды өзен бойымен айналып өтіп жатыр

Тот басқан қызыл қозғалтқыштың айналасындағы саңылаулар мен құйындылар.

Олар менің назарымды шоғырландырды, бұл қуанышты болды

Өзін-өзі міндеттемей ойнау және демалу.

Қабырғалар да жылынып жатқан сияқты.

Қызғалдақтар қауіпті жануарлар сияқты темір тордың артында болуы керек;

Олар үлкен африкалық мысықтың аузы сияқты ашылып жатыр,

Мен өз жүрегімді білемін: ол ашылады және жабылады

Оның қызыл тостағы маған деген шынайы махаббаттан гүлдейді.

Мен дәм тататын су теңіз сияқты жылы әрі тұзды,

Және денсаулығы                                           ғал                                                                                                                                            Денсаулық                                                      Алыс елден