Berck-Plage - Sylvia Plath

This is the sea, then, this great abeyance.

How the sun’s poultice draws on my inflammation.

Electrifyingly-colored sherbets, scooped from the freeze

By pale girls, travel the air in scorched hands.

Why is it so quiet, what are they hiding?

I have two legs, and I move smilingly.

A sandy damper kills the vibrations;

It stretches for miles, the shrunk voices

Waving and crutchless, half their old size.

The lines of the eye, scalded by these bald surfaces,

Boomerang like anchored elastics, hurting the owner.

Is it any wonder he puts on dark glasses?

Is it any wonder he affects a black cassock?

Here he comes now, among the mackerel gatherers

Who wall up their backs against him.

They are handling the black and green lozenges like the parts of a body.

The sea, that crystallized these,

Creeps away, many-snaked, with a long hiss of distress.

This black boot has no mercy for anybody.

Why should it, it is the hearse of a dad foot,

The high, dead, toeless foot of this priest

Who plumbs the well of his book,

The bent print bulging before him like scenery.

Obscene bikinis hid in the dunes,

Breasts and hips a confectioner’s sugar

Of little crystals, titillating the light,

While a green pool opens its eye,

Sick with what it has swallowed----

Limbs, images, shrieks.

Behind the concrete bunkers

Two lovers unstick themselves.

O white sea-crockery,

What cupped sighs, what salt in the throat…

And the onlooker, trembling,

Drawn like a long material

Through a still virulence,

And a weed, hairy as privates.

On the balconies of the hotel, things are glittering.

Things, things----

Tubular steel wheelchairs, aluminum crutches.

Such salt-sweetness.

Why should I walk

Beyond the breakwater, spotty with barnacles?

I am not a nurse, white and attendant,

I am not a smile.

These children are after something, with hooks and cries,

And my heart too small to bandage their terrible faults.

This is the side of a man: his red ribs,

The nerves bursting like trees, and this is the surgeon:

One mirrory eye----

A facet of knowledge.

On a striped mattress in one room

An old man is vanishing.

There is no help in his weeping wife.

Where are the eye-stones, yellow and valuable,

And the tongue, sapphire of ash.

A wedding-cake face in a paper frill.

How superior he is now.

It is like possessing a saint.

The nurses in their wing-caps are no longer so beautiful;

They are browning, like touched gardenias.

The bed is rolled from the wall.

This is what it is to be complete.

It is horrible.

Is he wearing pajamas or an evening suit

Under the glued sheet from which his powdery beak

Rises so whitely unbuffeted?

They propped his jaw with a book until it stiffened

And folded his hands, that were shaking: goodbye, goodbye.

Now the washed sheets fly in the sun,

The pillow cases are sweetening.

It is a blessing, it is a blessing:

The long coffin of soap-colored oak,

The curious bearers and the raw date

Engraving itself in silver with marvelous calm.

The gray sky lowers, the hills like a green sea

Run fold upon fold far off, concealing their hollows,

The hollows in which rock the thoughts of the wife----

Blunt, practical boats

Full of dresses and hats and china and married daughters.

In the parlor of the stone house

One curtain is flickering from the open window,

Flickering and pouring, a pitiful candle.

This is the tongue of the dead man: remember, remember.

How far he is now, his actions

Around him like livingroom furniture, like a décor.

As the pallors gather----

The pallors of hands and neighborly faces,

The elate pallors of flying iris.

They are flying off into nothing: remember us.

The empty benches of memory look over stones,

Marble facades with blue veins, and jelly-glassfuls of daffodils.

It is so beautiful up here: it is a stopping place.

The natural fatness of these lime leaves!----

Pollarded green balls, the trees march to church.

The voice of the priest, in thin air,

Meets the corpse at the gate,

Addressing it, while the hills roll the notes of the dead bell;

A glittler of wheat and crude earth.

What is the name of that color?----

Old blood of caked walls the sun heals,

Old blood of limb stumps, burnt hearts.

The widow with her black pocketbook and three daughters,

Necessary among the flowers,

Enfolds her lace like fine linen,

Not to be spread again.

While a sky, wormy with put-by smiles,

Passes cloud after cloud.

And the bride flowers expend a fershness,

And the soul is a bride

In a still place, and the groom is red and forgetful, he is featureless.

Behind the glass of this car

The world purrs, shut-off and gentle.

And I am dark-suited and stil, a member of the party,

Gliding up in low gear behind the cart.

And the priest is a vessel,

A tarred fabric, sorry and dull,

Following the coffin on its flowery cart like a beautiful woman,

A crest of breasts, eyelids and lips

Storming the hilltop.

Then, from the barred yard, the children

Smell the melt of shoe-blacking,

Their faces turning, wordless and slow,

Their eyes opening

On a wonderful thing----

Six round black hats in the grass and a lozenge of wood,

And a naked mouth, red and awkward.

For a minute the sky pours into the hole like plasma.

There is no hope, it is given up.

Бұл теңіз, демек, мынау үлкен тұңғиық.

Күннің иісі менің қабынуыма қалай әсер етеді.

Тоңазытқыштан алынған электрлендірілген түсті шербеттер

Бозарған қыздар, күйдірілген қолдармен ауада саяхаттаңыз.

Неге сонша тыныш, олар не жасырып отыр?

Менің екі аяғым бар, күлімсіреп қозғаламын.

Құмды демпфер тербелістерді жояды;

Ол  мильдерге созылады, қысқарған дауыстар

Қол бұлғап, балдақсыз, ескі өлшемдерінің жартысы.

Осы таз беттермен күйіп кеткен көз сызықтары,

Бумеранг зәкірленген серпімділер сияқты, иесіне зиян келтіреді.

Оның қара көзілдірік кигені таңқаларлық емес пе?

Ол қара кассокқа әсер еткені таңқаларлық ма?

Міне, ол қазірдің өзінде, жиналғандар арасында келеді

Оған қарсы арқаларын қағатындар.

Олар дененің бөліктері сияқты қара және жасыл пастилкаларды өңдейді.

Бұларды кристалдандырған теңіз,

Ұзақ ысқырған күйзеліспен, көп жыланмен жорғалайды.

Бұл қара етік ешкімге мейірімділік танытпайды.

Неге керек, бұл әкенің аяғы көше,

Бұл діни қызметкердің биік, өлі, саусақсыз аяғы

Кім өз кітабының құдығына су құяды,

Алдында иілген із пейзаж сияқты томпайып тұр.

Ұятсыз бикини төбелерде тығылды,

Кеудеге және жамбасқа кондитер қанты

Кішкентай кристалдардан, жарықты оятатын,

Жасыл бассейн көзін ашқанда,

Ол жұтқан нәрсемен ауырады----

Аяқтар, бейнелер, айқайлар.

Бетон бункерлердің артында

Екі ғашық бір-бірінен ажырады.

О ақ теңіз ыдыстары,

Қандай күрсініп, тамағында қандай тұз...

Қарап тұрған адам қалтырап,

Ұзын материал сияқты сызылған

Әлсіз вируленттілік арқылы,

Қатардағыдай түкті арамшөп.

Қонақүйдің балкондарында заттар жарқырап тұр.

Заттар, заттар----

Құбырлы болат арбалар, алюминий балдақтар.

Мұндай тұзды-тәтті.

Мен неге жүруім керек?

Толқынды судың арғы жағында дақ-дақ?

Мен медбике емеспін, ақ түсті және қызметшімін,

Мен күлімсіреу емес.

Бұл балалар бірдеңені іздейді, ілгектер мен жылайды,

Менің жүрегім олардың қорқынышты кемшіліктерін таңу үшін тым кішкентай.

Бұл адамның қыры: оның қызыл қабырғалары,

Ағаштардай жарылып жатқан жүйкелер, бұл хирург:

Айнадай бір көз----

Білімнің  қыры.

Бір бөлмедегі жолақты матраста

Қарт  жоғалып                         

Оның жылап жатқан әйелінде көмегі жоқ.

Көз тастар қайда, сары және құнды,

Ал тіл, күлдің жақұты.

Қағаз өрілген үйлену торты бет.

Ол қазір қаншалықты жоғары.

Бұл әулие бар сияқты.

Қанаттарын киген медбикелер бұдан былай әдемі емес;

Олар қол тиген гардениялар сияқты қызарады.

Төсек қабырғадан домаланған.

Бұл аяқ  болуы болмақ.

Бұл қорқынышты.

Ол пижама немесе кешкі костюм киіп жүр ме?

Оның ұнтақты тұмсығынан желімделген парақтың астында

Ақ түске боялмаған көтеріледі ме?

Олар оның иегін кітаппен қатайғанша тіреді

Ал дірілдеп тұрған қолдарын қайырып: қош бол, қош бол.

Енді жуылған жаймалар күнде ұшады,

Жастық қаптары тәттілендіреді.

Бұл                           бата               бата                 бата              бата        бата                бата             бата                  бата    бата   

Сабын түсті еменнің ұзын табыт,

Қызықты тасымалдаушылар және шикі күн

Керемет тыныштықпен күміспен ою.

Сұр аспан төмендейді, төбелер жасыл теңіздей

Шұңқырларын жасырып, қашықтан қатпар-қатпар жүгіріңіз,

Әйелдің ойларын  тербететін шұңқыр           

Доғал, практикалық қайықтар

Көйлектер мен қалпақтарға, фарфорға және тұрмысқа шыққан қыздарға толы.

Тас үйдің салонында

Ашық терезеден бір перде жыпылықтап тұр,

Жыпылықтап, құйып жатқан,  аянышты шам.

Бұл өлген адамның тілі: есіңе ал, есіңе ал.

Ол қазір                                                                                                                               шаша                                                                                                алыс

Оның айналасында қонақ бөлмесінің жиһазы, декор сияқты.

Бозарғандар жиналып жатқанда----

Бозарған қолдар мен көрші жүздер,

Ұшатын иристің жарқын бозаруы.

Олар ештеңеге ұшып барады: бізді есте сақта.

Жадтың бос орындықтары тастарға қарайды,

Көгілдір тамыры бар мәрмәр қасбеттер және әйнек тәрізді нарцис.

Бұл жер өте әдемі: бұл аялдама.

Бұл лайм жапырақтарының табиғи майлығы!----

Жасыл түсті шарлар, ағаштар шіркеуге                                      Ағаштар                           |

Діни қызметкердің даусы, ауада,

Мәйітті қақпада қарсы алады,

Оған үндеу, төбелер өлі қоңыраудың ноталарын домалап жатқанда;

Бидай мен шикі жердің жарқырауы.

Бұл түстің аты қалай?----

Қабырғалардың ескі қанын күн емдейді,

Аяқ-қолдардың ескі қаны, күйген жүректер.

Қара қалталы және үш қызы бар жесір әйел,

Гүлдер арасында қажет,

Шілтерін жұқа зығыр матадай орап,

Қайта таратпау үшін.

Күлімсіреген құрттай аспан,

Бұлт артынан бұлт өтеді.

Ал қалыңдықтың гүлдері балғындықты,

Жан - қалыңдық

Әлі де, ал күйеу жігіт қызыл және ұмытшақ, ол ерекше.

Бұл көліктің әйнегінің артында

Дүние ызылдайды, жабылады және жұмсақ.

Мен күңгірт костюмді және стильді, партияның мүшесімін,

Арбаның артында төмен берілісте сырғанау.

Ал діни қызметкер ыдыс,

Өкінішті, күңгірттенген мата,

Әдемі әйел сияқты гүлді арбасында табыттың соңынан еріп,

Кеуде, қабақ және еріннің төбесі

Таудың басына шабуыл жасау.

Сосын торлы ауладан балалар

Аяқ киімнің еріген иісін,

Олардың жүздері бұрылып, сөзсіз және баяу,

Олардың көздері ашылады

Керемет нәрседе ----

Шөптегі алты дөңгелек қара қалпақ және ағаштан жасалған пастилка,

Жалаңаш ауыз, қызыл және ыңғайсыз.

Бір минутқа аспан плазма сияқты тесікке құйылады.

Үміт жоқ, ол беріледі.