Candles - Sylvia Plath

They are the last romantics, these candles:

Upside-down hearts of light

tipping wax fingers,

And the fingers, taken in by their own haloes,

Grown milky, almost clear, like the bodies of saints.

It is touching, the way they’ll ignore

A whole family of prominent objects

Simply to plumb the deeps of an eye

In its hollow of shadows, its fringe of reeds,

And the owner past thirty, no beauty at all.

Daylight would be more judicious, Giving everybody a fair hearing.

They should have gone out with the balloon flights and the

stereopticon.

This is no time for the private point of view.

When I light them, my nostrils prickle.

Their pale, tentative yellows Drag up false,

Edwardian sentiments,

And I remember my maternal grandmother from Vienna.

As a schoolgirl she gave roses to Franz Josef.

The burghers sweated and wept.

The children wore white.

And my grandfather moped in the Tyrol,

Imagining himself a headwaiter in America,

Floating in a high-church hush Among ice buckets, frosty napkins.

These little globes of light are sweet as pears.

Kindly with invalids and mawkish women,

They mollify the bald moon.

Nun-souled, they burn heavenward and never marry.

The eyes of the child I nurse are scarcely open.

In twenty years I shall be retrograde As these drafty ephemerids.

I watch their spilt tears cloud and dull to pearls.

How shall I tell anything at all To

this infant still in a birth-drowse?

Tonight, like a shawl, the mild light enfolds her,

The shadows stoop over the guests at a christening.

Олар соңғы романтиктер, мына шамдар:

Төңкерілген жарық жүректер

балауыз саусақтарды ұшыру,

Ал саусақтар өздерінің ореолдарымен,

Сүтті, әулиелердің денелері сияқты мөлдір болып өсті.

Бұл қолайлы, олар елемейді

Көрнекті нысандардың бүкіл отбасы

Көздің тереңдігінің соғуы

Оның көлеңкелі ойпаңында, қамыс жиегінде,

Ал иесі отыздан асып кеткен, сұлулық мүлде жоқ.

Күндізгі жарық бәрібір, бәріне әділ тыңдауға беріледі.

Олар әуе шарларымен ұшуы керек еді

стереоптикон.

Бұл жеке көзқарасқа уақыт жоқ.

Мен оларды жандырсам, танауым шаншып кетеді.

Олардың бозғылт, болжамды сарылары. Жалған сүйреңіз,

Эдвардтық сезімдер,

Венадағы ана жағынан әжем  есімде.

Мектеп оқушысы ретінде ол Франц Йозефке раушан гүлдерін сыйлады.

Бургерлер тер төгіп, жылады.

Балалар ақ түсті киім киді.

Ал менің атам Тирольде мопедпен жүрді,

Америкада өзін басшы боламын деп елестетіп 

Шіркеудегі тыныштықта  жүзу. Мұз шелектерінің арасында, аязды майлықтар.

Бұл кішкентай жарық глобустары алмұрттай тәтті.

Мүгедектерге және мейірімсіз әйелдерге,

Олар таз айды жұмсартады.

Нан-жандар, олар аспанға қарай жанады және ешқашан үйленбейді.

Мен күтетін баланың көзі әрең ашылған.

Жиырма жылдан кейін мен бұл сызбалы эфемеридтер сияқты ретроградтық боламын.

Мен олардың төгілген көз жасын, інжу-маржандарға дейін қараймын.

Мен қалай бірдеңе айтамын

бұл нәресте әлі де босанып жатыр ма?

Бүгін түнде, орамал сияқты, жұмсақ жарық оны орап алады,

Көлеңкелер шомылдыру рәсімінде қонақтардың үстіне                                                                                                                                                                                        креммонстрация                          кремендік    кремендендіру  тойын шовыштыру рәсімінен өту рәсімін жасау рәсімінде көлеңкелер.