Heron Blue - Sun Kil Moon

Don’t cry my love, don’t cry no more

A crashing sky a rolling screen

A city drowning gods black tears

I cannot bear to see

She lay under the midnight moon

Her restless body stirring

Until the magic morning hour

Like poison it succumbs her

Her baby skin, her old black dress

Her hair it twists around her necklace

Constricts and chokes like ruthless vines

To sleep she overtakes her

Her room is painted Heron Blue

Lit by candlelight and chandelier

And from her headboard perched so high

A million dreams have passed her

Don’t cry my love don’t cry no more

It overwhelms my breaking heart

A minor swell of violins

I cannot bear to hear them

A mother shepherds her young birds

She fills their mouths and warms their souls

Til they are strong and good to fly

Away from her alone she’ll die

Cradle on quiet old oak limbs

As heaven blue her light fails

A breath of soot into her lungs

A life, a journeys end in one

Don’t sing that old sad hym no more

It resonates inside my soul

It haunts me in my waking dream

I cannot bear to hear it Don’t play those violins no more

Their melancholic overtones

They echo off the floor and walls

I cannot bear to hear them

Жылама менің махаббатым, енді жылама

Құлаған аспан, айналатын экран

Құдайлардың қара көз жасына батып бара жатқан қала

Мен көруге шыдай алмаймын

Ол түн ортасында айдың астында жатты

Оның мазасыз денесі қозғалады

Сиқырлы таңғы сағатқа дейін

У сияқты ол оны бағындырады

Оның сәби терісі, ескі қара көйлегі

Оның шаштары ожерельге оралады

Қатыгез жүзім сияқты тарылып, тұншығады

Ұйықтау үшін ол оны басып озады

Оның бөлмесі Герон көк түске боялған

Шам және люстрамен жарықтандырылған

Оның бас тақтасынан өте биік       отырды

Оның миллиондаған арманы өтті

Жылама менің махаббатым енді жылама

Бұл жарылған жүрегімді                                    

Скрипкалардың шамалы ісінуі

Мен оларды естуге шыдай алмаймын

Ана жас құстарын бағуда

Олардың ауыздарын толтырып, жанын жылытады

Олар күшті және ұшуға жарамды болғанша

Одан жалғыз ол өледі

Тыныш ескі емен бұтақтарында бесік

Көк аспан болғандықтан, оның жарығы өшеді

Өкпесіне күйенің тынысы

Өмір, саяхат бірде аяқталады

Бұл ескі мұңды әнді енді айтпаңыз

Ол жанымның ішінде жаңғырады

Бұл менің оянған түсімде мені мазалайды

Естуге шыдай алмаймын енді сол скрипкаларды  ойнамаңыз

Олардың меланхолиялық реңктері

Олар еденнен және қабырғалардан жаңғырық жасайды

Мен оларды естуге шыдай алмаймын